In de westelijke punt van de Westerheide bevindt zich een terrein van zeer hoge archeologische waarde dat beschermd is. Het bevat naast grafheuvels uit het neolithicum een urnenveld dat in gebruik is geweest van de bronstijd tot en met de ijzertijd, bewoningssporen uit het neolithicum tot en met de ijzertijd en de middeleeuwen, een kamp (het vierde) en een banscheiding uit 1428.
>Het St. Janskerkhof markeert de plek waar Laren oorspronkelijk lag. Rond het jaar 1000 was hier een nederzetting die omstreeks 1100 werd verrijkt met een kerk, na Naarden de tweede kerk van het Gooi. Door uitdroging van de grond werd het dorp verlaten en weer opgebouwd op de huidige plek van Laren. De kerk die bij het kerkhof was blijven staan werd eind zestiende eeuw gesloopt omdat er nog katholieke godsdienstoefeningen werden uitgevoerd.
>In Parijs had het echtpaar voor het eerst van Laren gehoord en toen ‘moesten ze er wel heen’. Zoals zovele artistiekelingen begin twintigste eeuw was het echtpaar Singer na aankomst getroffen door de natuur en de sfeer in het onbedorven Laren en vestigden zij zich hier voor lange tijd. De steenrijke miljonairs bouwden hier een uitgebreide kunstcollectie op die Anna na de dood van haar man William in 1943 onderbracht in een stichting. In de jaren 50 groeide dit uit in het uitgebreide kunst- en cultuur centrum dat het Singer Laren dezer dagen is.
>Koningin Wilhelmina kocht in 1929 een groot doek van hem aan van Blaricum in de sneeuw. Het grote schilderij werd gehangen in Paleis Noordeinde in Den Haag. David Schulman was een bekend en geliefd kunstenaar. In een impressionistische stijl schilderde hij het Gooise landschap.
>Op de zondag die het dichtst bij 24 juni ligt, de naamdag van Johannes de Doper, wordt in Laren de Sint Jansprocessie gelopen. In oude, gemythologiseerde verhalen uit de negentiende eeuw werd ook wel gesproken van het zonnewendefeest. Een andere mythe is dat de tocht terug te voeren zou zijn op Willibrord die de Batavieren rond de omgeving van Laren versloeg. De processieroute loopt van de Sint Jansbasiliek naar het Sint Janskerkhof. Op de route zijn speciaal voor deze dag bogen en poorten geplaatst, die voorzien zijn van contemplatieve Bijbelteksten. Na de liturgische dienst keert de processie terug naar de basiliek. De route voerde door de velden van de Engh. Op foto’s en schilderstukken van toen is goed het verschil te zien met de huidige situatie. Door bebouwing en de verbreding van de snelweg A1, is de route nu minder landelijk dan voorheen.
>De foyer van Singer Laren is elk jaar in de tweede helft van december helemaal in kerstsferen gehuld. Met boom en lichtjes en veel kleur, rond de majestueuze schouw. Honderd jaar geleden was de foyer de woonkamer van Anna en William Singer. Maar hoe zag hun kerst er eigenlijk uit? Met een diner, een kerstboom en Santa Claus, misschien?
>Het was de kunstschilder Martin Borgord die zijn vrienden William en Anne Singer in de zomer van 1903 meenam naar zijn geboorteland Noorwegen. William had nauwelijks een voet aan land gezet of hij sprak de legendarische woorden ‘I have found my country’. In de foyer van het Singer Museum hangen schilderijen die de Amerikaanse schilder in Noorwegen schilderde.
>Het dorp Laren wordt gezien als één van de oudste dorpen van het Gooi. De oudste resten van bewoning dateren uit de periode 300.000-35.000 voor Christus. Hier weten wij echter niet veel van. Toen in 1840 werd begonnen met archeologisch onderzoek bleken er echter aanwijzingen te zijn voor een veel recentere bewoning. Er bleken op de heide (aan beide kanten van de weg tussen Hilversum en Laren) grafheuvels uit ongeveer 1500 voor Christus te liggen. In deze graven werden aarden bekers in de vorm van een klok gevonden. Deze cultuur werd daarom ook wel de ‘klokbekercultuur’ genoemd. Rond 400 na Christus vestigden zich nieuwe bewoners in het gebied: boeren. Zij trokken naar het lager gelegen deel; de Brink.
>Tussen Laren en Blaricum ligt de buitenplaats Larenberg. Deze buitenplaats is in zijn geheel ontworpen door architect J.D. Zocher jr. Larenberg is een combinatie van een buitenplaats met een boerderij. Samen vormen zij het ideaal van de negentiende-eeuwse mens: wonen en werken in de frisse buitenlucht.
>Jan Sluijters (1881-1957) was één van dé vernieuwers van de Nederlandse schilderkunst aan het begin van de twintigste eeuw. Sluijters schilderde naast landschappen en stadsgezichten vooral veel portretten. Hij is vooral bekend om zijn al dan niet naakte vrouwenportretten en in wat mindere mate om zijn kinderportretten. Daarnaast schilderde hij ook gekleurde mensen en mensen uit de society.
>De ruimte binnen de aarden wallen van de omwalling werd gebruikt als een schapenkampje. De schaapherder dreef hier zijn kudde samen. Het schapenkampje is dus een schaapskooi in de open lucht.
>Als u ergens heerlijk op een terras of in de tuin zit en er vliegen wespen of bijen rond, dan zit u niet rustig. Misschien bent u er zelfs wel bang voor. Maar er zijn ook, en dat is minder bekend, bijen en wespen die niet steken.
>De paarse heide heeft menig kunstenaar en schrijver tot verrukking gebracht. De schilder Anton Mauve was er helemaal weg van. Regelmatig trok hij er met zijn schilderskist op uit om de schaapskudde met de herder en zijn hond vast te leggen. Toch is een paarse heide niet vanzelfsprekend. Het is dankzij de goede zorg van het Goois Natuurreservaat dat we van de heide kunnen genieten. Als er niet op tijd wordt geplagd, gemaaid en er geen schapen en Schotse Hooglanders lopen, zou de heide veranderen in bos en helemaal vergrassen.
>De 35 meter hoge watertoren van Laren van architect Wouter Hamdorff torent hoog boven de Westerheide uit. Wat maar weinig mensen weten is dat de Larense watertoren zorgde voor een belangrijk deel van het drinkwater voor het Gooi. Nu heeft de toren geen functie meer: het water wordt met pompen getransporteerd. De plaats is nog wel een centraal verdeelpunt in het Gooi.
>Wie denkt dat de bodem van het Gooi alleen maar uit zand bestaat, heeft het mis. Het Gooi is een gebied vol met heuvels en dalen. Ontstaan gedurende een periode van maar liefst tienduizenden jaren.
>24 uur fietsen door Nederland. In navolging van de 24 uurs autorace in Le Mans fietsten Bep de Boer en zijn dertienjarige zoon Bert uit Laren op 10 april 1974 een bijzondere fietstocht. Vader Bep vertelt over een etmaal fietsen door het westen en midden van het land. Het werd een toeristische tocht die nog een bijzonder staartje kreeg.
>Hij werd als een ware held in Amerika binnengehaald. De kranten stonden er vol van. Veel musea in binnen- en buitenland bezitten zijn schilderijen. Toch zijn de schilderijen van Albert Neuhuys nog maar weinig te zien. Wie was deze bekende schilder van de Larense School?
>Al bellend, rammelend, zuchtend en steunend en met een grote rookwolk achter zich aan, kwam tram 7a van de in 1880 opgerichte Gooische Stoomtram Maatschappij in de ochtend van zondag 7 augustus 1927 langzaam op gang. De bestuurder die dag, machinist D.J. van den Berg, begon vrolijk aan zijn dienst. Niet wetende wat hem die dag te wachten stond…
>Aan de Oude Drift in Laren staat sinds 1911 villa De Wilde Zwanen. Tegenwoordig vormt de villa het hart van Singer Laren, bestaand uit een theater en museum met beeldentuin. Het complex opende op 12 mei 1956 zijn deuren voor het publiek. Voor het verhaal achter het ontstaan van de villa en Singer Laren moeten we meer dan een eeuw teruggaan in de tijd, naar het jaar 1901. In dat jaar arriveerde het Amerikaanse echtpaar William Henry Singer Jr. en Anna Singer-Brugh in Laren. Ze verbleven de eerste tijd in het hotel van Jan Hamdorff, dat een belangrijke rol in het artistieke leven in Laren speelde.
>Omstreeks 1880 ontdekte Jozef Israëls als eerste kunstenaar het Gooi. Hij wees zijn collega-schilders op de schoonheid van het landschap rondom Laren en Blaricum. De eerste kunstenaars die in zijn voetsporen naar het Gooi kwamen waren Albert Neuhuys, Anton Mauve, Hein Kever en Wally Moes. “’t Is aandoenlijk mooi hier, van een fijnheid van lijnen, een lieflijke poëzie straalt uit alles, binnenhuizen, wegen, akkers, boschjes en de menschen is van ’t liefste soort dat te bedenken is”, schreef Mauve in 1882 aan zijn vrouw.
>