Noord-Holland kent veel plaatsen met bijzondere namen. Van sommige is de oorsprong snel vast te stellen, bij andere is het nodig om wat dieper te graven in het verleden. In deze serie verhalen onderzoeken we elke maand een andere regio van onze provincie, om achter de herkomst van de lokale plaatsnamen én bijnamen van de inwoners te komen. Deze maand: Gooi en Vechtstreek.
>Deze zomer neemt Jan Feith je mee op reis door onze provincie. Zijn historische teksten uit het album ‘Zwerftochten door ons land: Noord-Holland’ (1933) geven een beeld van zonnige duinen, drukke pleinen en pittoreske polders. Deze week: ‘Door Gooiland op stap!’
>Gevochten is er bij Blaricum en Eemnes tussen troepen van de bisschop van Utrecht en die van de graaf van Holland. Wie mocht de veengronden tussen het Gooi en het riviertje de Eem ontginnen? Na veel gedoe viel midden 14e eeuw het besluit een paal te slaan die de grens zou aangeven. Een paal met daarop de Hollandse leeuw. Een Leeuwenpaal dus.
>Het is nog vroeg als een kolonne politiewagens op 15 november 1976 de Vliegweg in Blaricum opdraait. De stoet stopt bij nummer 7. Veel agenten zijn uitgerukt om ondernemer, kunstverzamelaar en multimiljonair Pieter Menten te arresteren.
>Begin twintigste eeuw groeiden enkele kleine Gooise dorpjes uit tot grote forenzengemeenten. De belangen van de nieuwe Gooiers botsten met die van de oorspronkelijke dorpelingen. De Gooise burgemeesters zagen met welgevallen de nieuwe inwoners toestromen. De dorpelingen, met name de erfgooiers, raakten door de verstedelijking in de knel en kwamen in verzet tegen de overheid. Het waren nu juist ook de burgemeesters die het voor het zeggen hadden in het bestuur van Stad en Lande van Gooiland, de eeuwenoude belangenorganisatie van de erfgooiers.
>Het uitzichtpunt Tafelberg is met zijn 36,4 meter boven NAP het hoogste punt in het Gooi. Vroeger was de toren die er op stond een ware publieksattractie. Veel Gooiers trokken er zondagmidddag op uit om te genieten van de vergezichten naar de Zuiderzee en de Domtoren in Utrecht.
>De leemkuil op de Tafelbergheide bij Blaricum behoort tot de mooiste van Europa. Het leem is in de voorlaatste ijstijd aangevoerd met het gletsjerijs en door de eeuwen heen afgegraven door de bewoners van het Gooi. Biologen uit binnen- en buitenland komen speciaal voor deze leemkuil naar het Gooi, om de bijzondere flora te bestuderen die hier groeit.
>Een beetje verscholen in het bos ligt de natuurcamping Parrewijn. De meeste campinggasten komen iedere zomer terug om te genieten van de rust en de heide. Zonnepanelen wijzen erop dat de kampeerders meegaan met de tijd. Het is hier een waar paradijs voor vogels, vlinders en reptielen.
>De Tafelberg is het hoogste punt van het Gooi. Vanuit de Tafelberg kon je tot ver in de omgeving kijken. Op de arme zandgronden rond de Tafelberg groeide niet veel. ’s Avonds vertelden de erfgooiers rond het vuur elkaar spannende vehalen. Een van die verhalen ging over de verdwenen boerendocher Machteld.
>Honderd jaar geleden graasden er veel schapen op de heide. Toch is het niet vanzelfsprekend om schapen op de heide te zien. Tegenwoordig trekt de schaapskooi bij Blaricum vooral in de lente veel bekijks van jonge gezinnen uit de omgeving.
>In een houten hutje aan de Noolseweg in het Gooise Blaricum had schilder Piet Mondriaan tussen 1915 en 1919 zijn atelier. Het was in dat hutje dat hij zijn eerste abstracte werk schilderde.
>Verborgen in de bosjes tussen de Schapendrift en de Eemnesserweg in het Gooise Blaricum staat een klein houten atelierhuisje met een grote stenen schoorsteen. Tussen het bloeiende fluitenkruid en de hoge bomen is het hutje bijna niet te zien. Het is de opvallende aan de zijkant aangebouwde schoorsteen die het bestaan van de hut verraadt. Tussen 1915 en 1919 was dit het atelier van de schilder Piet Mondriaan.
>In de nacht van 30 april op 1 mei 1903 namen iets na twaalven twee militairen hun post in bij het hek naar de gemeenschappelijke weide te Blaricum. Deze militairen hadden van de burgemeester van Blaricum het bevel gekregen om, zo nodig met vuurwapens, allen te weren die geen pacht hadden betaald.
>