2 min

Suiker

De natte suikerzakken werden opgehangen om het vocht er uit te laten zakken en dat werd dan weer verkocht als borstplaat. Met de suiker werd ruilhandel gedreven voor tarwe en andere etenswaren. ’s Nachts werd het bij ons in de werkplaats gemalen. Dit gebeurde ’s nachts omdat er dan krachtstroom op het elektra installatienet binnen kwam om de bakker S. de Waart zijn deegmachine te kunnen laten draaien. Dan konden bij ons ook de machines draaien. Alle ramen waren dan verduisterd zodat de Duitsers het niet konden zien. Ook werd er tarwe gemalen met een boortol op de koffiemolen aangesloten. Markers leefden toen in een glorietijd in 1944, vergeleken met andere mensen. Ik was toen nog maar 10 jaar oud, maar kan het me nog wel toch herinneren. Als wijlen Jaap Erf moetwillig het suikerschip heeft laten strandde dan verdiend hij als postuum een koninklijke onderscheiding. We hebben het nooit zeker geweten en zullen het ook niet meer weten.

Plaats waar Suiker Strandde in 1944 Het Suikerschip bij de vuurtoren en op de achtergrond het Duitse weermacht onderkomen.

Sprookje van het suikerschip

Het was in die avond van 4 oktober 1944, dat Gunther von Helmschofen, een blonde zoon uit het bierland Beieren in allen eenvoud een Rijnschip de Oranje-sluizen uit stuurde, richting Marken en dit werd de proloog van het “Sprookje van het Suikerschip” bij de Marker Vuurtoren ‘Het Witte Paard”.

“Goede, goede Eefje, kijkerisan’n sleep strand bij de toren”. Zo ongeveer stel ik mijn de uitroep voor van de torenwachter tegen zijn vrouw, toen hij in de vroege morgen van de vijfde oktober een zestal schepen ontwaarde bij de Marker dijk. Zes schepen, inderdaad vijf ten anker, en een gezonken en juist dit was, zoals de voortvarende wachter bij een vluchtig bezoek onmiddelijk vaststelde, geladen met 1200 balen suiker, door de vijand gevorderd te Dinteloord en op weg naar Duitsland.

Groot nieuws

Een suikerdorst, een Californische goldrush waardig, had zich van Marken meester gemaakt. Het verloop behoeft niet gereleveerd te worden, wij herinneren het nog zeer duidelijk. Bootjes buiten dijks, snel roeien naar het gezonken vaartuig, dat handig geenterd werd, zenuwachtig onder water ruimen opentrekken, en als bezetenen met haken slaan in de van water zwaargeworden zakken, deze aan boord hijsen, schuitje vol, dan als de duivel terug naar de dijk, lossen, en wachten aanstellen voor eigen suiker. En weer terug naar het gezonken schip, zwoegen, werken, ploeteren, foeteren of vloeken tegen andere suiker duikers, in het koude water en wind, heel de dag, totdat de avond een sluier legde over dit wondere en ongehoorde bedrijf. Zo ging het donderdag, vrijdag, zaterdag, stop: Gedenk de sabbatdag.Toen men op Maandag de laatste zakken wilde ophalen, was het schip al leeg?? Foei dan toch, waren er desondanks zondagvissers geweest, en dat op Marken
Enfin 1200 maal 200 pond suiker had een zoeten weg op ons goede eiland gevonden.

Auteur: Hein Zeeman

Publicatiedatum: 28/01/2011