Schaatsloopbaan kort maar hevig
De schaatsloopbaan van Rie Schoute-Meijer, opgegroeid in Wormer, was kort maar hevig. Drie keer won ze met overmacht de nationale titel (1955, 1956, 1959) en eenmaal (in 1958) was ze present op een WK. In 1959 zette ze al haar zinnen op deelname aan de Olympische Winterspelen in Squaw Valley, Verenigde Staten, waar voor het eerst voor vrouwen medailles waren te verdienen op vier afstanden. “Dit is mijn kans, dacht ik. Ik verkeerde in de veronderstelling met andere keuzeheren te maken te krijgen, dus niet van de schaatsbond maar van het Olympisch Comité.” Ze zette alles opzij voor haar doel, vertrok in november 1959 naar Davos om te trainen en te werken in het Nederlandse sanatorium aldaar. “Vol verwachting ging ik naar Davos om daar keihard te trainen. Op een zondagavond werd ik door mijn ouders weggebracht naar het Centraal Station van Amsterdam. Het zag er zwart van de Amerikaanse militairen. Zij waren vergezeld door dames van lichte zeden. Het ging er luidruchtig aan toe. Ik schaamde me dood voor mijn ouders.”
Met kop en kont
De militairen bleken ook de trein van de 25-jarige Rie als vervoermiddel te hebben. “Het was zo’n internationale trein met een gangpad en allemaal afzonderlijke coupés. Het was overal propvol, maar naarmate de grens naderde, stapten steeds meer mensen uit.” Ze bleef uiteindelijk over met één militair in haar coupé. “Hij zat tegenover me. Het werd nacht en hij kwam naast me zitten. Steeds een stukje dichterbij. Ik kreeg het Spaans benauwd. ‘Hoe kom ik van deze vent af tijdens deze lange nacht’, spookte er door mijn hoofd.” Goede raad was duur en opeens besloot ze kordaat in te grijpen. “Ik raapte al mijn moed bij elkaar, deed de deur open en zette hem met kop en kont buiten de deur op de gang. Daarna deed ik de deur op de haak. Die deur ging pas weer open toen de conducteur langs kwam. Ik vond het zo moedig van mezelf dat ik die vent in mijn eentje uit de coupé had gewerkt.”
Persoonlijke records
In Davos verbeterde ze in enkele maanden tijd maar liefst tien persoonlijke records. Die resultaten haalden de dagbladen, maar van de KNSB hoorde ze niets. Toch boden die tijden, vergeleken met de concurrentie, een serieuze kans op olympisch eremetaal. “Ik heb mezelf later verweten dat ik de KNSB had moeten vragen om limieten vast te stellen voor deelname aan de Spelen. Dat heb ik niet gedaan, daar was ik te bescheiden voor. Ik heb de pech gehad dat damesschaatsen niet serieus werd genomen. De tijd was er nog niet rijp voor.”
Geen Olympische Winterspelen
De Olympische Winterspelen gingen voorbij zonder Rie Meijer. De teleurstelling was zo groot dat ze de brui gaf aan het schaatsen. Bizar genoeg klopte de schaatsbond eind 1960 bij haar aan met het aanbod om deel te nemen aan het WK van 1961 in het Noorse Toensberg. Die aanbieding beschouwde Rie Meijer als mosterd na de maaltijd. Ze had genoeg van de schaatsbond en ging er niet op in. “Het schaatsen loopt als een rode draad door mijn leven. Ik heb nog altijd leuke contacten met de schaatswereld. Maar waar had ik internationaal gestaan als alles anders was gelopen? Dat zou ik zo graag willen weten. We zullen het nooit weten. Het blijft gissen.”
Publicatiedatum: 15/04/2011
Vul deze informatie aan of geef een reactie.