Het lot van een Huizer weduwe

Elke maandagochtend kust de vissersvrouw haar man gedag. Elke maandagochtend staat ze op de kade, tuurt ze bedroefd in de verte en ziet ze haar man steeds verder de zee opgaan. Niet wetende of hij met Gods genade aan het eind van de week weer thuiskomt. Haar krijsende koters hangen aan haar rok. En dan begint het lange wachten.

2 min

Janne van Harp Heijnen

Ook Janne van Harp Heijnen kuste eens haar man op een doodgewone maandagochtend gedag, om hem daarna nooit meer terug te zien. Het verhaal van Janne is nooit overgeleverd maar het zal als volgt gegaan zijn. Op een dag midden in de week begon het hevig te stormen, waarbij de wind om het huis gierde. Janne begon angstig te bidden, maar het had al geen zin meer. Door een grote golf was haar man overboord geslagen om niet meer boven water te komen. Aan het eind van de week stond Janne met haar zwarte dracht en witte kap op de kade om haar man op te wachten. Alle mannen en zonen keerden huiswaarts, behalve Jannes geliefde visserman.

Rechts achter de lantaarnpaal ligt het voormalig huisje van weduwe Janne van Harp Heijnen. Beeld: Huizer Museum.

Huizer weduwen

In de tijd van het Huizer melkmeisje hadden weduwen het erg zwaar. Doordat de kostwinnaar wegviel was het aan de weduwen om brood op de plank te krijgen. Er bestonden in die tijd wel enkele regelingen voor de weduwen. Zo had je een weduwenuitkering van de kerk, van het Burgerlijk Armbestuur of van de visserijvereniging. Ook gingen veel Huizer weduwen speculaas venten. Ze gingen dan met hun ‘tróm’ (trommel) langs de deuren. Het was een goede gewoonte dat de weduwen altijd een extraatje kregen van de vrouwen.

Dorpswinkeltje

De meest voorkomende toevlucht voor arme (vissers)weduwen was het beginnen van een dorpswinkeltje aan huis. Vaak werd een kleine kamer in het huis daarvoor ingericht. Het was vanaf de weg dan ook vaak niet als zodanig te herkennen. De meeste artikelen werden ´los´ (niet verpakt) verkocht en van zelfbediening was nog geen sprake.

Een winkeltje van een Huizer weduwe. Beeld: Huizer Museum.

Het Huizer melkmeisje

Het waren vooral de arme weduwen die de hulp van het Huizer Melkmeisje goed konden gebruiken. Elke dag ging het Melkmeisje het dorp in met twee emmers met romige melk aan haar juk. Ook toen ze zogenaamd verdwenen was vonden jonge weduwen nog regelmatig een kannetje melk op hun stoep.

Auteur: Kirsten Kouwenhoven.

Bronnen

Gedicht vissersvrouw, http://www.dichtr.nl/gedichten/individu/de-vissersvrouw.html
Huizen, ons dorp: http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?wp=GC2K2ZC&Submit6=Go
Anetta van der Hulst, Oh, kom er eens kijken… tradities rondom speculaas (Huizen 2000).

Publicatiedatum: 05/02/2012

Aanvullingen

Vul deze informatie aan of geef een reactie.