2 min

Bij zo’n grote keus, geven vaak bijzondere criteria de doorslag. Zo nam mijn vader in elk huis dat zij bezochten, met een paar flinke passen de maat van de slaapkamer op. Zij hadden al een uit diverse onderdelen bestaand slaapkamerameublement gekocht, en dat moest er natuurlijk netjes in kunnen. Toen zij de nieuwe huizen aan de Lorentzkade kwamen bekijken, bleek dat inpassen op nummer 364 in elk geval geen probleem. Maar zij vielen ook meteen op het prachtige uitzicht. Over de landerijen, waar waarschijnlijk de bollen al bloeiden, had je vrij zicht op het kerkje van Overveen en de bomen van Elswout.

Toen mijn moeder haar twijfels over het al of niet kleuren van haar groene pannenset bij het blauwe tegelrandje in de keuken opzij had gezet, had mijn vader toch nog een probleem. Hij zou namelijk elke ochtend op weg naar zijn werk de spoorwegovergang Westergracht moeten passeren. En het ernaast gelegen NS-rangeerterrein zou wel eens voor flinke vertraging kunnen zorgen. Dat probleem werd echter meteen door de makelaar weggewuifd: er was een ongelijkvloerse kruising gepland.

Achtertuin Lorentzkade 364

Nu stond niets meer in de weg het huurcontract te tekenen. Alleen, nummer 364 was ingericht als modelwoning. Dus moesten zij een keuze maken uit de verderopgelegen woningen van hetzelfde type. Toen kwam naar voren waarom nummer 364 modelwoning was: bij de andere woningen belemmerde of een lantaarnpaal of een bollenschuur het uitzicht. Dus nummer 364 of anders niet. De makelaar, die veel te blij was een huurder te hebben, stond niet veel anders te doen dan woninginrichting De Jager (toendertijd gevestigd op de hoek van de Grote Houtstraat en de Gasthuisvest) de opdracht te geven de hele boel leeg te halen.

De gordijnen namen mijn ouders over. En dat bleek geen slechte beslissing. De velours was van zo’n zware kwaliteit, dat in de oorlog, toen er verduisterd moest worden, zorgvuldig dichtschuiven van de gordijnen voldoende was. Er kwam toch geen spatje licht doorheen.Hoewel een van de eerste leveranciers aan de deur mijn moeder voorspelde dat ze door die altijd aanwezige wind op de kade geen lang leven beschoren zou zijn, heeft ze pas in 1998 het huis door overlijden (op bijna 92-jarige leeftijd) verlaten. En inderdaad, mijn vader heeft tot aan zijn pensionering in 1970 elke ochtend op weg naar zijn werk voor de dichte spoorbomen gestaan…..

Auteur: Marjorie Vroom

Wil je meer weten over de geschiedenis van Haarlem? Bekijk de website van de Historische Vereniging Haerlem en plan je bezoek aan het gebouw ‘De Hoofdwacht’.

Publicatiedatum: 28/11/2012