2 min

Na de Tweede Wereldoorlog was in het uit de as herrezen Bollengebouw de neerzetveiling en het kantoor van de Broeker Veiling gevestigd. Aan de noordkant van het Bollengebouw zat kantoor- en boekhandel Otto. Die had een schrijfmachine en een stencilapparaat. Daarom vroeg Kees Duif van de administratie van de Broeker Veiling in juni 1949 of de firma Otto de veilinglijsten wilde typen en stencilen.

In de praktijk kwam het er op neer dat de jonge zoon Piet in alle vroegte achter de keurmeester aan liep die langs de neergezette producten ging om ze te keuren. Zodra er weer een blad vol geschreven was bracht Piet die lijst naar het kantoor zodat die meteen kon worden getypt.

In drukke tijden stond Piet Otto om 6.15 uur naast zijn bed. Een kwartiertje later was hij aangekleed en wel op de werkplek. Het was elke ochtend een race tegen de klok om de lijsten op tijd klaar te krijgen, weet hij nog. “De veiling begon om 08.00 uur en de lijsten moesten om 07.30 uur klaar zijn. De handelaren wachtten ook op het eerste blaadje om alvast iets te weten.”

Kantoor- en boekhandel Otto.

Per kantje van een blaadje ontving Otto 3 gulden

Hoewel het maar 50 meter lopen was van de neerzetveiling naar de winkel, bleek dat toch teveel tijdverlies op te leveren. Daarom kwam er na zes weken een kantoortje voor Otto in het Bollengebouw om sneller te kunnen werken.

Ook in de nieuwe neerzetveiling die zo’n drie jaar later wordt gebouwd, krijgt Piet zijn eigen kantoortje. “Eerst nog met een houtkachel waar oude kistjes en kratten van de veiling in gingen. Die trok slecht, met nogal wat rook tot gevolg. Later kwam er een oliekachel, dat was een hele verbetering”, lacht Piet.

Portret van Piet Otto.

Per kantje van een blaadje ontving Otto 3 gulden. Eén keer per maand werd dit uitbetaald door de oude Spaan, de  penningmeester van de Broeker Veiling. “We wilden niet teveel vragen, want we wilden deze klus niet kwijtraken. En voor ons was het toch een extraatje in de uren voordat de winkel open ging. Zo hebben we het 24 jaar gedaan.”

Hoewel er vele lijsten zijn getypt is er, voor zover bekend, geen één origineel exemplaar bewaard gebleven. Volgens Piet Otto is dat niet zo vreemd. “Het was gewoon werk.” Van de laatste lijst is nog wel een kopie. Daar heeft Piet, uit een soort van weemoed op die laatste dag, het aantal exemplaren opgeschreven dat hij in al die jaren moet hebben getypt: ….

Publicatiedatum: 30/05/2013