2 min

Het verhaal van Simon Entius is het verhaal van hoe een tuinderzoon het schopte tot leider van de veiling. Toen hij op 12-jarige leeftijd thuiskwam van een boodschap, hingen de lakens voor de ramen. In die tijd was dat een teken van rouw. Vader Entius was overleden. Als oudste in een gezin van acht kinderen kon Simon niet meer naar school. Hij moest vaders werk als tuinder voortzetten. Het is crisistijd, armoe trof.

Simon werkte tot zijn 27^e op het land, maar het bleef een matig bestaan. Tot hij op aanraden van een bestuurslid van de L.G.C. solliciteerde naar de functie van keurmeester. Simon deed er alles aan om de baan te krijgen. Fietste zelfs langs alle 28 bestuursleden om zijn kansen te vergroten. Geloof was belangrijk in die tijd en er waren 4 christelijke tegenkandidaten. Simon was rooms-katholiek én kwam niet uit het dorp. Toch kreeg hij de baan.

Schuitjes met gekeurde handelswaar onder de klok door loodsen.

De veilingleider was het aanspreekpunt voor iedereen

In 1963 kon Simon Entius hogerop. Hij werd veilingleider. “De veilingleider was het aanspreekpunt voor iedereen. Hij moest er voor zorgen dat alles zo soepel mogelijk verliep.” Met alle belangen van de diverse partijen was dat soms een hele kunst. Je had de tuinders, de handelaren, het personeel bij de vaar- en neerzetveiling, de afslager, de fustmeester, de transportarbeiders, de maker van de veilinglijsten… En het bestuur van de veiling verwachtte ook nog eens dat ze volledig door de veilingleider op de hoogte werd gehouden. Het was vooral veel praten.

De werktijden waren erg wisselend. “Soms was er urenlang weinig te doen. Maar bij hele drukke dagen werd ook wel eens half tien ’s avonds.” Op zaterdag werd er ook geveild.

Portret van Simon Entius.

Vóór de veiling was er een enorme drukte. De tuinders die op tijd met hun producten bij de veiling moeten zijn, de handelaren die precies willen weten wat ze kunnen kopen, hoeveel en voor welke prijs, de loting van wie het eerst mocht veilen. Na afloop kwam de drukte van het transport: het wegwerken van de verkochte producten via de handelaren. Komen de spoorwagons wel op tijd vol, is er wel voldoende fust?

Een drukke baan, een mooie tijd, is de conclusie. Simon ging ‘na’ de Broeker Veiling nog een tijdje door, als veilingleider in Noord-Scharwoude. Daarnaast bleef hij tuinieren, en ontwikkelde nog een andere bijzondere hobby: hij dook diep in de geschiedenis van zijn werkomgeving en schreef zijn eigen boek: 100 jaar Broeker Veiling.

Publicatiedatum: 30/05/2013