Direct na de oorlog kwam ik in 1945 met mijn ouders op nr. 29 in een schattig ‘landhuisje’ (uit 1923) wonen. Dit door een woningruil vanuit Amsterdam. Het werd de ruil van ons leven. Apart hierbij is dat de as van de overleden vrouw, die het huis had laten bouwen, in onze achtertuin ligt op haar lievelingsplekje onder de appelboom. In 1948 werd mijn broertje hier geboren en was ons gezin compleet, met herdershonden, dienstbode, werkster, tuinman en kinderoppas. Mijn favoriete uitkijkpost was boven op de dakkapel van de zolder aan de achterzijde, vanwaaruit ik een ruim uitzicht had over het bos, de huizen aan de Bremlaan en het Kinderhuis. Het bos was toen net ingeplant en ik kon de mensen zien lopen. Om vanuit ons huis het bos in te kunnen lopen heeft mijn vader een belasting aan de gemeente moeten betalen. De gemeente onderhield 25 jaar geleden nog het bos en verkocht het gekapte en gesnoeide hout aan de bewoners.

De Eikenlaan

In onze jeugd heb ik enorm genoten van ‘De Laan’. Wij hadden doorlopend ‘laan-speeldagen’ met rolschaatsen, knikkeren, touwtje springen, tennissen enzovoort. Het was een en al speelvertier, met weinig verkeer en twee keer per uur een bus door de laan naar Utrecht en terug. Naar de Fabritiusschool lopen en de Diependaalselaan oversteken was veilig en heel gewoon. Wij zaten veel aan de voorkant van het huis en hadden op die manier makkelijk contact met de overige bewoners. Omdat de Eikenlaan op het zogeheten ‘Hoogt van ’t Kruis’ ligt konden wij in de winter bergje-afwaarts sleeën van de Holleweg en van de bergjes naar het Geiteweitje toe, waar een padvindershuis stond (nu het Acaciapark). Voor buitenstaanders is de huisnummering een zoekplaatje. Na nummer 3 komt nummer 11. Zou dat door de verkaveling van bos- en heidegrond in de jaren twintig-dertig gekomen zijn toen de laan werd aangelegd? Er staan verschillende huizen met een typische bouwstijl uit het begin van de twintigste eeuw. De huizen van nummer 31 en 33 zijn identiek aan die van nummer 24 en 26 maar dan in spiegelbeeld. Tenslotte was er een hotel, een pension en een ‘herenhuis’ (!) aan de laan gevestigd.

Leveranciers

Ik herinner mij nog dat de leveranciers aan huis kwamen. Onder anderen de groenteman met paard en wagen. Het paard kon toen nog de eikenblaadjes van de lage en kleine eikenbomen eten. Verder de kruidenier met bakfiets, de kaasboer, maar ook de kolen’boer’. De Indonesische man aan de deur met specerijen en Indisch eten voor het uitzoeken uit pannen.

Schrijvers

Er woonden drie schrijvers in de laan. Naast Jaap ter Haar op nr. 57 woonde Cor Bruijn (Sil de Strandjutter) met zijn dochter Margreet (in 2010 in Laren overleden). Zij was ook schrijfster (De Zilveren Schaatsen). Cor Bruijn heeft een cadeauboek ‘Ons Hilversum’ geschreven, dat namens de gemeente Hilversum werd aangeboden aan alle leerlingen die de lagere school in 1956/1957 verlieten. Hilversum was inmiddels gegroeid tot een plaats met 100.000 inwoners. Dit aantal wordt tegenwoordig allang niet meer gehaald.

Koninklijke banden

Bij de manege aan het bospad van de Sparrenlaan werden regelmatig paardenconcoursen gehouden. Prinses Beatrix en prinses Irene deden daar aan mee. Uit handen van burgemeester Boot van Hilversum ontving prinses Beatrix een prijs. Mijn broertje en ik waren erbij en stonden de dag daarna op de foto met Beatrix in de krant. Leuk dat prinses Mabel, de schoondochter van de koningin, van de Eikenlaan komt. Het lijkt wel of het zo heeft moeten zijn, maar toen wij onze Labrador uit het nest ophaalden bleek deze hond een zusje te zijn van een Labrador die werd opgehaald door de jachtopziener van Paleis Soestdijk.

Andere buren

Ellen Brusse, omroepster bij de TV, woonde hier ook enige jaren en organiseerde met Koninginnedag voor de buurtbewoners in de manege een ‘Oranjebitterbijeenkomst’.

Overig burennieuws: naast ons heeft lange tijd een imker gewoond, die regelmatig zijn bijenvolk kwijt was. Dat hing dan in een tros aan onze appelboom. De honing smaakte overigens erg lekker. Tragisch dat onze andere buurman op een terugvlucht van een zakenreis in 1973 is neergestort bij Parijs (Orly).

De Argonauten hebben nog steeds hun clubhuis achter nummer 24 en 26. De groep was bekend vanwege hun studiereizen naar Griekenland en het Midden-Oosten en een heus bezoek aan de keizerin van Perzië.

Blijvende contacten zijn er onder anderen met het overbuurmeisje, dat op tienjarige leeftijd met haar familie naar Australië emigreerde. Recent is zij nog op bezoek geweest.

Bovendien ben ik vanuit de Eikenlaan getrouwd op dezelfde dag als mijn buurmeisje/klasgenootje van nummer 63. Het was heel bijzonder dat wij elkaar op de Eikenlaan tegenkwamen. Zij net getrouwd en wij nog op weg naar het Raadhuis.

Onze zoon en dochter hebben aan het wonen in de Eikenlaan nr. 29 nog steeds goede herinneringen. Mijn moeder kwam tot op hoge leeftijd nog regelmatig op bezoek. Het waren haar gelukkigste jaren.

Auteur: Ingrid van der Steen, bewerking Stella van Heezik.

Publicatiedatum: 17/07/2011