Middeleeuwse kerk

De Willibrorduskerk in Haringhuizen, op een kunstmatige terp in het precies 386 meter lange dorp, is gebouwd tussen 1470 en 1475. Waarschijnlijk heeft er eerder een houten gebouw gestaan, gevolgd door een stenen kerk. Mogelijk wegens bouwvalligheid is in 1470 besloten een geheel nieuw gebouw op te trekken. De dorpsnaam wordt overigens voor het eerst genoemd in 1123.

Actie

Het voornemen was om sponsorgelden bijeen te brengen voor restauratie. Helaas liep het initiatief vast. Wel was duidelijk wat het probleem was met het luidwerk. Uit een rapport van 14 december 2005:

” (…)  Voor zover is na te gaan lijkt de klok in een redelijke staat. (…) De luidklepel en de luidas zijn in een slechte staat van onderhoud. Het luiden van de klok gaat erg zwaar.”

Restauratie

Begin 2009 kwam de verrassende mededeling van het gemeentehuis dat het herstel van de luidklok zou worden bekostigd uit de post ‘onderhoud gebouwen’. In april haalde Toine Daelmans, klokkenrestaurator uit het Brabantse Stiphout, met een medewerker de klok (840 kg) uit de luidbok. Op woensdag 13 mei werd de klok weer gemonteerd, inclusief nieuwe lagers, gerestaureerde luidas en nieuwe klepel. ’s Middags om 10 over 5 sloeg de klok de vijfuurslag. Het was een maand stil geweest in de toren. Enkele minuten later luidde de klok. Mensen bleven op straat staan om te luisteren.

Officiële ingebruikneming

Vrijdag 14 augustus 2009 werd de klok onder het toeziend oog van RTV-NH officieel in gebruik genomen door burgemeester Weerwind. Vooraf zong een zanggroep een speciaal geschreven en gecomponeerd klokkenlied. De tekst van schrijver dezes was begin 2008 door de in 2010 overleden kerkmusicus Willem Vogel op muziek gezet.

1
De klok in de toren van ’t dorp Haringhuizen
die luidde sinds eeuwen bij vreugd’ en verdriet.
Maar plots hield hij stil, hij was niet meer te luiden.
Bij dood en bij leven, men hoorde hem niet.

2
Met Oud en Nieuw was het een goede gewoonte,
dan hingen de nieuwe bewoners aan ’t touw.
In één negen negen vijf kwam dat ten einde
want luiden was niet wat de oude klok wou.

Refrein:
Laat luiden de klok over heel Haringhuizen,
Steef Butendiics schepping, in ’t  Westfriese land.
In Greonterp* en Utrecht* en ook Haringhuizen,
laat klinken de klokken tot ver in het rond.

3
Het luidwerk was oud en niet meer te bewegen.
Na 520 jaar gaf het de geest.
Met inzet en geld en de nodige zegen
luidt het nu als de beste, zoals ’t nooit is geweest.

4
Bij dood en bij leven, de klok zal steeds luiden.
Zijn bronzen geluid, ook al zien wij hem niet.
De klok in de toren van ons Haringhuizen,
’t vertrouwde gebeier bij vreugd en verdriet.

(Refrein)

Tekst: Adriaan Rodenburg. Laval de Cère, Lot, Frankrijk, 26 september 2007, 19.30-21.30 u.
Muziek: Willem Vogel, maart 2008.

* In de klokkenstoel van het Friese Greonterp en in de torens van de Buurkerk, Geertekerk en Jacobikerk in Utrecht hangen klokken, gegoten door de 15e-eeuwer Steven Butendiic, beroemdste telg uit een Utrechts klokkengietersgeslacht.

Auteur: Adriaan Rodenburg

Publicatiedatum: 18/01/2011