3 min

Het begon meer dan vijftig jaar geleden met één moederpoes en haar kittens. In 1966 vond Henriëtte van Weelde de poezen naast een boom tegenover haar woning aan de Herengracht. Ze besloot de beestjes een thuis te geven en al gauw volgden er meer. Haar eerste opvangsinspanningen zijn ondertussen uitgegroeid tot dierenasiel De Poezenboot, een begrip in Amsterdam.

 ‘Oxyman’, De Poezenboot (2008). Beed: via Wikimedia Commons.

Het nieuws van de nieuwe kattenopvang deed al snel de ronde. Mevrouw Van Weelde kreeg de bijnaam ‘kattendame’ en naast zwerfkatten bood ze ook onderdak aan katten van baasjes die niet meer voor ze konden zorgen. Bij mevrouw Van Weelde in huis hadden de eerste poezen alle ruimte (ze hadden zelfs een eigen terras én dakterras), maar door het groeiende aantal ontstond ruimtetekort. Een oplossing was hoognodig. Vanuit haar woonkamer uitkijkend over de grachten kreeg mevrouw Van Weelde een ingeving: een woonboot. Twee jaar na de opvang van de eerste poezen kocht ze een tjalk. Deze boot in het Singel werd geheel omgebouwd om hem geschikt te maken voor de opvang van de katten. Ondertussen had mevrouw Van Weelde hulp gekregen van vrijwilligers en schafte ze een tweede boot aan. De opvang professionaliseerde snel en in 1987 werd een stichting in het leven geroepen: Stichting De Poezenboot.

 ‘BrotherMagneto’, De Poezenboot (2009). Beeld: via Flickr.

Over de jaren zijn de boten gemoderniseerd, maar in 2006 moest de tweede boot op last van de gemeente toch het veld ruimen. Nu vangt De Poezenboot zo’n 250 poezen per jaar op, om ze medische zorg te geven en vervolgens een nieuw huis voor ze te zoeken. De poezen zijn niet zomaar te adopteren. Eerst wordt streng gekeken of de mogelijke nieuwe baasjes wel een goede match met ze vormen. Toch verblijven de meeste poezen niet lang op de boot, binnen een maand hebben de meeste wel weer een nieuw huisje gevonden. Andere poezen wonen er vast. Als de vrijwilligers de boot na hun werk verlaten zijn de katten alleen. Ze hebben veel ruimte en zelfs een buitengedeelte, dat in 2008 is gebouwd dankzij een inzamelingsactie van de cast van de musical Cats en een aanvullende gulle gift van een donateur. In de ren genieten de poezen van de buitenlucht. Vogeltjes vangen is er alleen niet bij voor ze: ‘Er liggen weleens veren in de ren, dus een lel uitdelen kan, maar vangen… dat niet!’

 Aaron Clark, De Poezenboot (2012). Beeld: via Flickr.

Aan aandacht van BN’ers heeft De Poezenboot geen tekort. Annie M.G. Schmidt gaf het asiel meer dan eens een bezoekje, Georgina Verbaan doet er soms vrijwilligerswerk en ook Brigitte Kaandorp en Gorden zijn er gespot. De bekendheid van de opvang reikt nog veel verder. Online volgen mensen van over de hele wereld hun social media op de voet, vooral Britten zijn gek op de tweets. Veel toeristen weten de boot bovendien te vinden als ‘attractie’, maar adopteren is er voor hen niet bij. De Poezenboot houdt graag in de gaten wie hun geliefde poezen adopteert. Als je de selectieprocedure wel hebt doorstaan mag je je nieuwe levenspartner voor 100 euro mee naar huis nemen. Giften zijn overigens ook meer dan welkom, want de stichting krijgt geen subsidie en draait geheel op donaties.

Bronnen:

• ‘De geschiedenis van De Poezenboot’, De Poezenboot.
• Iris Hermans, ‘Mispoezen noch katten in de zak op deze boot’, Metro (7 juni 2016).
• Iris Kranenburg, ‘Katten, katten en nog eens’, NRC (29 november 2013).

Publicatiedatum: 05/09/2017