3 min

Dik Trom durft wel

Dik had zijn vrienden uitgelachen en hen verteld dat ze stumpers waren, die maar beter op een houten hobbelpaard konden gaan rijden! “Ha, ha”, lachten de jongens,”Wat heeft die Dik een praatjes. Hij denkt zeker dat hij beter kan rijden dan wij. Ik wed, dat je niet eens durft!”
“Niet durven!” riep Dik. “Ik durf bijna alles en ik wil wedden dat hij mij er niet afgooit.”
“Ja, dat dacht je. Als hij zijn kop naar beneden en zijn achterpoten omhoog gooit, is het onmogelijk om erop te blijven zitten. Dan tuimel je er netjes voorover af.”
“Wedden, dat ik erop blijf zitten?” riep Dik.
“Goed. We willen jou er ook wel eens af zien vallen.”

Dik Trom op de ezel. Illustratie door Joh. Braakensiek van Dik Trom op de ezel in ‘Dik Trom en zijn dorpsgenoten’ van C. Joh. Kieviet.

Op het verkeerde been

Nauwelijks hadden de jongens het huis van Bertels bereikt, of daar kwam de koopman al aan. “Zo jongens, komen jullie weer een arm of een been breken! Dat doet me plezier. Wie moet er vanavond op?”
“Dik moet erop, Bertels. Hij zegt dat de ezel hem er niet af kan krijgen. Ha, ha, wat zullen we lachen, straks op de brug!”
“Wat, Dik, moet jij erop, jongen?” vroeg Bertels. “Ik waarschuw je dat hij niet te vertrouwen is, hoor.”
“Dat ben ik ook niet, Bertels. Wilt u me even een beentje geven?”
“Jawel.”
“Jongen, dat is het verkeerde been!”
“Nee, het goede. Toe dan!”
“Het goede?” vroeg Bertels, schaterend van het lachen. “Dan kom je er achterstevoren op. Maar het maakt mij niet uit, hoor! Hup!”
En daar zat Dik. Maar met zijn rug naar de kop van de ezel. Zodra het beest voelde dat er iemand op hem zat, stak hij zijn staart in de hoogte, zodat Dik die kon pakken, duwde zijn kop naar beneden, en… Daar vloog het erop los.

Dik Trom achterstevoren op een ezel. Bron: Stichting schooltje van Dik Trom.

Dik blijft rustig zitten

De ezel, die wel merkte dat er iets niet pluis was op zijn rug, maakte allerlei malle sprongen en balkte en liep nog harder dan gewoonlijk. Jongens, wat ging dat hard! Dik zag sterretjes voor zijn ogen, maar hij hield zich goed. Hij had niet voor niets vaak op een paard gezeten. De mensen lachten Dik hard uit omdat hij achterstevoren op een ezel zat, maar dat kon hem niets schelen. Hij trok zich ook niets aan van de sprongen van de viervoeter, die alles probeerde om hem eraf te gooien. Dik bleef rustig zitten waar hij zat. Nu naderde hij de brug, en zowel hij als de ezel waren vastbesloten hun uiterste best te doen. De ezel liep in volle galop rechtdoor tot vlak bij de brug en sloeg toen plotseling rechtsaf, in een poging zijn vrachtje kwijt te raken. Maar dat was niet zo. Het scheelde niet veel of Dik was er inderdaad afgeslingerd, maar hij bleef zitten!

Bronzen beeldje van Dik Trom, vervaardigd door Nico Onkenhout. Het staat op het Marktplein in Hoofddorp. Foto: Jan Maarten Pekelharing.

Dik is de baas

Verder ging het weer, zo hard het maar kon. Midden op de brug bleef de ezel plotseling stokstijf staan. Hij zette zijn voorpoten naar voren en zijn achterpoten gooide hij omhoog. Dit deed hij zo wild, dat het niet veel scheelde of hij was zelf over de kop geslagen. Dik drukte zijn knieën stevig tegen de ezel en hield met beide handen de staart vast. De ezel ging in vliegende galop verder, maar kon zonder zijn berijder niet eraf krijgen. Dit was nog nooit gebeurd! Dik had gewonnen, en toen hij de andere jongens zag, zwaaide hij vrolijk met zijn pet en riep zo hard hij kon: “Hoera! Hoera!” Vanaf dat ogenblik erkenden zijn vrienden stilzwijgend dat hij hun de baas was.

Auteur: Stichting Schooltje van Dik Trom / Redactie Oneindig Noord-Holland

Publicatiedatum: 02/05/2011