3 min

“Over een maand is het gebeurd. De boerderij moet weg voor de uitbreiding van het wegennet”, vertelt meneer Dekker. “We krijgen een huisje in Oudorp. Zodra ik hier de deur uitstap, kom ik een ‘bossie’ lammeren tegen en een stukje verder scharrelt een paard. Dat is straks allemaal over. In januari is het zover. Als ik dan naar buiten stap, heb ik niks.”

Meneer Dekker. Beeld uit het boek ‘Hier kan ik ademen’. Foto: Johan Witteman.

De rand van de Schermer

“De wereld knaagt aan de randen van de Schermer en vreet de polder op met zijn uitbreiding van het wegennet, walst genadeloos over oude stolpen heen en zet onverschrokken haar zwarte strepen in het platteland. Aan de rand van de Schermer. Boerderijen langs de weg. Boerderijen weg. Zand erover, snel weg. Snelweg. N242.”

De laatste stolp

Dit is de laatste boerderij in de rij van drie. Nog niet zo lang geleden gingen de twee buurstolpen plat. De grote brokstukken werden in enorme containers geladen en in een mum van tijd was er alleen nog zand. Helemaal niets wees meer op de eeuwenlange geschiedenis van dit land. “Je weet het, je weet allang dat het gaat gebeuren, maar pas als het werkelijk zover is voel je wat het betekent. We hebben het niet zomaar laten gaan. We hebben ervoor gestreden, maar er was geen beginnen aan. Ook al hield ik mijn poot stijf. Op slot was ik de enige. De andere twee kozen eieren voor hun geld en verkochten de boel. Nu staat ook bij ons het verkoopbord als een aasgier in het land. Onomkeerbaar.”

Mevrouw Dekker. Beeld uit het boek: ‘Hier kan ik ademen’. Foto: Johan Witteman.

1956, de familie Dekker

Achtenveertig jaar terug zijn meneer en mevrouw Dekker hier begonnen. Ze konden de boerderij pachten en kochten er een stukje land bij. Het mooie is dat het vroeger de boerderij was van grootvader Dekker. Toen de boel failliet ging moest die alles verkopen en bleef er voor de nazaten niks over. Kleinzoon Dekker was dan ook dolblij dat het hem lukte om weer terug te keren naar de boerderij van zijn voorouders. Hij kocht er land bij en later weer en kwam zo, stap voor stap, terug bij de situatie zoals het was in de tijd van zijn grootvader. Op een groot verschil na: de boerderij was niet hun eigendom.

Hij heeft zeshonderd schapen en elk voorjaar laat hij er zo’n driehonderd lammeren. Hij heeft ook nog een paar koeien. “Ik wacht met verkopen, want dat kan in januari ook nog. Toen ik de koeien op stal zette, heb ik tegen de beesten gezegd: het kan wel ’s voor het laatst wezen.”

De snelweg gaat vlak voor de boerderij langs, maar achterom is het verbazingwekkend rustig. Om de hoek komen jusluchten aangewaaid. Hij geeft zijn vrouw cijfers, vertelt hij glunderend. “Vaak een 9 of een 10 met een griffel. Ik heb het best bij haar, maar soms zeg ik ook eerlijk: de aardappels waren dit keer een zeventje, wijffie. Ietsje te zout.”

Alles is afscheid. Beeld: Johan Witteman.

De boerderij verlaten

Mevrouw komt met haar hoofd om de hoek van de staldeur. Zij komt kijken waar hij blijft, want het wordt zo zoetjesaan tijd voor het middageten. De hond laat zich gewillig door haar achter de oren krabbelen. “Er komt zoveel op ons af, iedereen moet wat van ons. Eerst kwam het Noord-Hollands Landschap langs. Toen Monumentenzorg. Ze kwamen alles opmeten. Maar de stolp verplaatsen dát deden ze niet”, zegt ze verbitterd. “Je denkt aldoor dat het nog wel duurt, maar nu niet meer”, vertelt zij met tranen in haar ogen. “We moeten naar dat kippenhok in Oudorp, zoals Wim het noemt.”

Aan de voorkant van de stolp gaan de auto’s voorbij in een eindeloze rij. Zij weten van niets. Op het erf achter de boerderij is het gevoel van verlorenheid groot. De laatste keer de koeien op stal, de laatste keer voer bestellen en de laatste keer kerst, aankomend weekend met de kinderen en kleinkinderen. Alles is afscheid.

Auteur: Tanja Schermerhorn.

Bron: Dit is een bewerkte tekst uit het boek ‘Hier kan ik ademen, portretten uit de Schermer’, Uitgeverij St. Noord-Holland, 2008.

Publicatiedatum: 30/12/2010