1 min

Hollandse Waterlinie

Voor de aanleg van de Stelling van Amsterdam was er al sprake van een verdedigingslinie aan de oostkant van de stad. De Hollandse Waterlinie verbond de Zuiderzee met de grote rivieren en beschermde niet alleen Amsterdam, maar heel Holland (Noord-en Zuid-Holland) en een deel van Utrecht. Het onder water zetten van de inundatiegebieden van de waterlinie bleek een effectieve maatregel om vijanden tegen te houden, echter bij bevriezing konden troepen Holland wel binnentrekken.

Daarnaast gaf de linie geen bescherming tegen aanvallen vanuit het noorden van Holland. Met de Vestingwet (1874) kwam het verdedigingsaccent meer op Amsterdam te liggen. Besloten werd tot de aanleg van een Stelling van Amsterdam.

De Oranje-Nassaukazerne vanaf de Singelgracht

Napoleon

Het was uiteindelijk Napoleon die opdracht gaf tot de bouw van een groot gebouw met ruimte voor 2400 garnizoenstroepen. In 1813 was de kazerne gereed. Het gebouw van 276 meter lang en 16 meter breed was duur om te bouwen: de bouwkosten á 58.000 gulden voor grondaankoop en schadevergoeding aan twee molenaars en 701.888 gulden voor de bouw moesten door de stad zelf opgebracht worden. De Amsterdammers konden een extra belasting betalen waarna ze vrijgesteld werden van inkwartiering door Franse soldaten.

De Oranje-Nassaukazerne op een prent uit begin 20ste eeuw. Bron: het Geheugen van Nederland

Oranje-Nassaukazerne

Niet lang na de bouw van de kazerne verlieten de Franse troepen Nederland. De Franse symbolen aan de gevel werden vervangen door het wapenschild van de Oranjes. Het gebouw kreeg de naam Oranje-Nassaukazerne, naar het huis Oranje-Nassau dat in 1813 het Koningshuis van Nederland werd. Op de frontons aan de zijgevels werd de Franse adelaar vervangen door de Nederlandse leeuw. Tegenwoordig zijn er sociale huurwoningen en bedrijfsruimten gevestigd in de oude kazerne.

Het tympanon op de Oranje-Nassaukazerne

Tekst: Eva van Dijk.

Publicatiedatum: 20/05/2012