Oneindig Noord-HollandBeleef de geschiedenis van jouw provincie
NL | EN

De Bunker, Paal 20 De Koog,Texel

Mijn verhaal speelt zich af in de beginjaren vijftig van de vorige eeuw. De exploitant van een door de Duitsers in de oorlogsjaren als onderdeel van de Atlantikwall gebouwde bunker op het strand bij paal 20 De Koog en nu in gebruik genomen als zomers ’Koek en Zopie’ heette C. (Kees) van der Meulen. Hij werd door iedereen ‘Ome’ Kees genoemd, was getrouwd en woonde in de Azaleastraat in Leeuwarden. Hij had een zoon die stuurman op de grote vaart was. Deze woonde in mijn herinnering op Ameland of Schiermonnikoog, maar het kan natuurlijk ook Terschelling geweest zijn. Ome Kees was op Texel verzeild geraakt door zijn werk als kok bij de ’sneeuwklokjes’ expedities naar Frankrijk, georganiseerd door de gebroeders Piet en Nanning Kikkert van het Waalenburgerhuis en hoeve Vredestein. Nog steeds herinneren in het vroege voorjaar de witte velden in de Dennen aan deze avontuurlijke tijd. Veel later kwam ik er achter dat Nanning Kikkert de bunker van Rijkswaterstaat pachtte en Ome Kees bij hem in dienst was. Ik ontmoette hem voor het eerst in de zomervakantie van 1953. Ome Kees verbleef in een strandhuisje naast de bunker. Dit huisje huurde hij van Jan Maas, de altijd goedlachse en toen nog vrijgezelle badman van het strandverhuurbedrijf Noorderbad. Maar ook in Den Burg had hij een slaapadres, een kamer boven het bekende en in de beleving van velen beruchte Café De Karseboom van Gerard Rump aan de Vismarkt. Sinds 1948 brachten mijn moeder en ik de zomers op Texel door. Mijn moeder werkte in hotel ’Het Witte Huis’ dat sinds dat jaar door haar broer Bill Visser en zijn vrouw werd geëxploiteerd. Ik ’moest’ en ging graag mee. Een mooiere zomervakantie kon ik mij niet voorstellen. Een vakantie vol strand, zee en avontuur. In 1953 was ik elf jaar, kwam van de lagere school in mijn woonplaats Baarn en was geslaagd voor het toen nog verplichte toelatingsexamen voor de middelbare school. Tijd voor een vakantiebaantje.

Strandbedrijf Noorderbad en Jan Maas

Op het strand deed ik wel eens kleine klusjes voor badman Jan Maas. Jan woonde op Hoeve ’Zandvrucht’ aan de Rozendijk en kwam dagelijks met zijn jeep naar De Koog. Hij had het bedrijf ‘Noorderbad’ al voor de oorlog. De klusjes bestonden uit het, bij wisseling van huurder, opruimen en zandvrij opleveren van de strandhuisjes of het opruimen van het, ook toen al, aanwezige zwerfvuil op het strand. Veel huurders, met name de Duitse gasten lieten de door hen meegebrachte tijdschriften in de huisjes achter. Deze bladen hadden intrigerende namen als ’Bunte Illustrierte, Bild en Spiegel’ en werden uiteraard ingezameld en herlezen. Zo pikte ik mijn eerste woorden op van de Duitse taal. Jan kon mooi vertellen over vroeger tijden, had veel fantasie en ook veel overtuigingskracht. Ik geloofde hem onvoorwaardelijk. Een aantal jaren later heb ik Jan ook wel eens geholpen met het afbreken van de huisjes aan het eind van het seizoen. De huisjes gingen dan in de winteropslag. Het waren ook de jaren dat Jan zijn latere echtgenote Gertrud Drach (Frau Maas) leerde kennen. Gertrud kwam met haar enige zus Elisabeth begin jaren vijftig vanuit Essen, Duitsland naar Texel. In 1957 trouwde ze met badman Jan Maas. Beide dames gingen altijd, weer of geen weer, baden in zee. Lieve vrouw, Gertrud, die ontmoetingen in latere jaren altijd begon met de woorden…’Ach mein Junge , ik heb so oft an jou gedacht!’

Foto: collectie Cor Kuip, afkomstig van mevrouw Maas-Drach.

De Bunker in volle glorie, met op het zonnige terras (links) een vrolijk gezelschap! V.l.n.r Elisabeth Drach, onbekende vriendin, Gertrud Drach de latere mevrouw Maas, de Texelse heer Bremer of Kooij en natuurlijk Ome Kees. De twee charmante van hun koffie genietende dames aan het tafeltje rechts zijn badgasten. Verantwoord hergebruik van een uiteindelijk voor de sloop bestemd betonnen gebouw. Alles wat er nodig was …een oude bunker, een emmer witkalk, met zwarte verf geschilderde letters BUFFET en uiteraard een grote portie ondernemerszin.

Foto: collectie Cor Kuip, afkomstig van mevrouw Maas-Drach.Foto: collectie Cor Kuip, afkomstig van mevrouw Maas-Drach.

De bunker

De oorspronkelijk tegen de duinen aangebouwde bunker, restant van de vijf oorlogsjaren, was na verloop van tijd in zijn geheel los hiervan komen te staan. Ik herinner mij dat in 1947 of 1948, het oorspronkelijke geschut nog aanwezig was. Deze herinnering zou later bevestigd worden door één van mijn speelkameraden van toen. Toen de bunker helemaal los gekomen was van de duinen, werd het bouwwerk verpacht als een soort voorloper van de latere strandpaviljoens. Via de oorspronkelijk ingang, gangetje in links af, rechts af, kwam je bij een later aangebrachte houten deur. Hierachter bevond zich de verkoopruimte of wat daar voor door ging. De meters dikke muren zorgden voor een koele temperatuur. Eigenlijk was het er gewoon koud en vochtig en echt lekker ruiken deed het er ook niet. Een muffe geur is wat ik mij herinner. Ome Kees droeg niet voor niets, ook in de zomer, vaak een coltrui. Op zeer warme dagen droeg hij, geloof het of niet, een tropenhelm, waarvan werd gezegd dat hij deze ’s avonds in De Karseboom rond liet gaan, waarna er van de opbrengst weer nieuwe versnaperingen werden gekocht. Nee, ik kon de soldaten die hier de wacht aan de Noordzee hadden gehouden niet benijden. Wel een prima plek om er koffie, thee en limonade en allerlei snoepwaren te verkopen. Een zeker in de beginjaren bescheiden assortiment, dat allengs, met het toenemen van de aantallen toeristen (of badgasten zoals ze toen genoemd werden), werd uitgebreid. Niet al te veel luxe, alles heel simpel, net als het leven in die jaren, maar wel gezellig. Buiten de bunker, voor de geschutsopening, achter een hoge betonnen muur, de zogenaamde waterkering, was een bescheiden terras met tafeltjes en stoeltjes. Op een dag deed Ome Kees me het voorstel om bij hem in dienst te komen als koffiejongen. Mijn taak zou dan zijn om, naast het bedienen op het terras, ’s ochtends de zich naar hun strandhuisjes begevende badgasten te begroeten en hun (koffie) bestelling te noteren. Zo gezegd, zo gedaan. Alle gasten werden ’s ochtends bij aankomst op het strand door mij met een opgewekt ’Goedemorgen of Gutenmorgen’, al naar gelang de nationaliteit, begroet. Rond een uur of tien ging ik met koffiekan en kop en schotels langs de huisjes. Ik kwam tot huisje dertig daarna werd de koffie koud of kwam er bij harde Noordwesten wind te veel zand in de kopjes. Een seizoen later had ik een bak gemaakt van een colakratje. Ik droeg de bak met banden om mijn schouders, flesjes limonade erin en verkopen maar! Ik sjouwde wat af, kende alle gasten, velen ook bij naam, en iedereen kende mij. Dit werk leverde mij, ook niet onbelangrijk, een leuke zakcent op.

Verkooptoppers, mooie plaatjes en vaste bezoekers.

Absolute toppers in het assortiment waren naast de bekende Pennywafels (wafeltjes met laagjes chocola) en de spekkies, waarvan ome Kees aan de veelal Duitse afnemers vertelde dat ze van ’Alte Fahrräder Reifen’ waren gemaakt, de overheerlijke Friese sûkerlatten, suikerkoeken. Grote, langwerpige koeken, gebakken en geleverd door Bakker Beuving, Kogerstraat 44, Den Burg. De winkel is er nog steeds, alleen met een andere bakker. Ome Kees bracht ’s ochtends altijd de nieuwe dagvoorraad mee. Wanneer de koeken sneller dan verwacht uitverkocht waren, ging ik op de fiets naar Den Burg, nieuwe voorraad halen. Nee verkopen, deden we niet! De koeken werden bewaard in een hutkoffer die in het strandhuisje van Ome Kees stond, vlak naast het dagverblijf van Jan Maas. Regelmatig werd de handvoorraad in de bunker door mij bijgevuld. Zo ontdekte ik welke verborgen schatten deze hutkoffer nog meer te bieden had. Tijdens zijn reizen naar Frankrijk met de sneeuwklokjesexpeditie kocht Ome Kees boekjes en blaadjes, waarin foto’s van veel schaars of in het geheel niet geklede dames waren opgenomen. Deze bladen werden eveneens in de hutkoffer bewaard, en wel onder de suikerkoeken. Het was dus niet verwonderlijk dat het door mij ophalen van de koeken soms wel heel erg lang duurde. Ome Kees wist altijd precies hoe laat het was, wanneer ik, met een grote tas vol koeken en een hoogrode kleur van opwinding weer terugkwam in de bunker. ’Zeker weer zitten kijken. Waren ze mooi?’, waren dan zijn woorden. De over het strand patrouillerende agenten van de Rijkspolitie behoorden tot de vaste bezoekers. ’s Middags kwamen ze steevast een kopje koffie drinken. De koffie met een stuk eierkoek, werd altijd genuttigd in, het laat zich raden, de hut van Ome Kees. Ook de heren studenten die hun zomerreces een waardevolle inhoud gaven door als strandwacht te fungeren behoorden tot de regelmatige bezoekers. Een andere topper, van een iets ander kaliber, was de jeneverfles waaruit van ‘onder de toonbank’ zoals dat heet in vakjargon aan de vaste kring van happers een borrel werd geschonken. De juiste vergunning hiervoor ontbrak waarschijnlijk, maar het leverde Ome Kees een mooie extra omzet op. Eén van de vaste gasten, een Zweedse badgast met kleinzoon Hans, bestelde altijd ’Ein Joy für Hans und ein Schnapps für mich’. Joy was een soort sinas, maar dan in een rond flesje. Naast Hero Perl een veelgevraagde limonade. Door zijn opvallende snor had onze Zweedse gast het uiterlijk van een forse zeehond, zoals je die soms zag in de zeehondenopvang van het Texels Museum in de Dennen. Wij noemden onze Zweedse klant ’de Walrus’. De bevoorrading van de bunker met bier en diverse limonades werd beurtelings verzorgd door de firma’s CV ETA (Eerste Texelse Advocaatfabriek) en De Wit, horecagroothandels uit Den Burg. De bestelwagens werden door de heren C. (’Ome Kees’) Kooyman en J. (Jan) de Wit tot boven aan de kluft gereden, waarna de voorraden met steekwagens door het mulle zand naar de bunker werden getransporteerd. Het echte zware werk! Beide heren kende ik, zij leverden immers ook aan ’Het Witte Huis’, het bedrijf van mijn oom en tante. Zowel Jan Maas als ook Ome Kees waren in het bezit van mooie zeekijkers. Hiermee speurde ik de horizon af, zag de schepen voorbij varen en droomde over later. Later betekende voor mij zeeman worden en de wijde wereld intrekken. Bij het verwezenlijken van deze droom kreeg ik vakkundig advies van een van mijn vaste koffieklanten, de heer van Dusseldorp Sr. Deze eigenaar-bewoner van het fraaie op de duinen van De Koog gelegen huis ’De Dolfijn’ was directeur van het zeesleepbedrijf L.Smit Internationale en gaf mij, naar later zou blijken, uitstekende tips om mijn doel te bereiken. Toen ik in de zomer van 1958 mijn eerste zeereis ging maken met de Groninger coaster Barcarola nam hij afscheid met de woorden ’Goede reis en denk erom, één moment van onbedachtzaamheid, maakt dat men nog jaren schreit’. De diepere betekenis van deze woorden ontging me op dat moment. Kortom er gebeurde van alles en ik vond het prachtig. Alles bij elkaar heb ik een viertal zomers bij Ome Kees in de bunker gewerkt.

Vrijbuiter

In het najaar van 1964, inmiddels getrouwd, waren mijn vrouw Marty en ik op familiebezoek in Leeuwarden. De Azaleastraat waar Ome Kees woonde was min of meer om de hoek. Tijd voor een hernieuwde kennismaking. Hij was thuis en begroette ons allerhartelijkst. Wat ons opviel was dat Ome Kees in de voorkamer woonde en zijn echtgenote in de achterkamer. Heel bijzonder. We haalden herinneringen op aan de mooie jaren op Texel. Het zou de laatste keer zijn dat wij elkaar hebben ontmoet. Het verhaal gaat dat Ome Kees op een dag zijn huis heeft verlaten om een pakje shag te kopen, de deur achter zich dicht heeft getrokken en niet meer’weerom’ is gekomen! Ome Kees, een echte vrijbuiter! Ja, dat waren nog eens mooie tijden voor een scholier met vakantie op Texel. Mijn oom, Bill Visser, vond het maar niks dat ik bij Ome Kees rondhing. Jan Maas, prima, daar had hij wel vertrouwen in, maar die Kees, nee. Maar… ondanks mijn ooms wantrouwen is alles is goed gekomen en koester ik de dierbare herinneringen aan de lange en vooral ook hete zomers op Texel. Weer vele jaren later werd mij verteld dat Ome Kees eigenlijk ’Ybele’ heette en zelfs familie op Texel had. Dat had hij mij nooit verteld. Hoe het ook zij, voor mij is en blijft hij ’Ome Kees’. De bunker is  gesloopt, Ome Kees en Jan Maas zijn reeds lang niet meer onder ons, mevrouw Gertrud Maas overleed op 10 november 2011. Gebleven zijn de herinneringen. Ed Vermeulen

Foto: collectie Cor Kuip, afkomstig van mevrouw Maas-Drach.

Een goedlachse Ome Kees met borrel in de hand en de jeneverfles binnen handbereik. Overige gezelschap, zie vorige foto. Let op de rijk gevulde koekblikken met daarin spekkies, suikerkoeken, VS-zoute drop en PK-kauwgum. Fraai nostalgisch detail: de prachtige poster van Tjoklat Chocolade.

Foto: collectie Cor Kuip, afkomstig van mevrouw Maas-Drach.Foto: collectie Cor Kuip, afkomstig van mevrouw Maas-Drach.

Foto: Archief Texelse Courant

Foto en artikel uit de Texelse courant van 10 augustus 1953. De bunker droeg toen nog de naam ‘De Lekkerbek’ en werd geëxploiteerd door Joop Klaassenbos, bekend timmerman, bij het al even bekende aannemersbedrijf van Piet Eelman uit De Koog. Waar eens een kanon stond waarmee de bezetting van de bunker de vijand van het strand moest weren werden nu ‘verrukkelijke koffie’ en ‘verfrissende dranken’ verkocht. In latere seizoenen was de exploitatie in handen van Ome Kees.

Foto: Archief Texelse CourantFoto: Archief Texelse Courant

Collectie Ed Vermeulen

Fraai straatbeeld van het De Koog van voor 1963 met als blikvanger het markante, sinds lang verdwenen, Hotel Café Restaurant ‘Het Witte Huis’. Het totaalbeeld van De Koog en de Dorpsstraat in het bijzonder is in de afgelopen vijftig jaren bijna onherkenbaar veranderd. De trouwe Texelganger zal alleen de NH Kerk uit 1719 en het naastliggende huis rechts nog kunnen terugvinden. Op deze fotokaart zien we rechts Slagerij Roest v/h Ipenburg en Cafetaria Veronica, in het pand waar ooit de familie Bakker een bescheiden kruidenierswinkel had. Links pension ‘Zeelust’ van de familie Koopman, met voor de deur als ik me niet vergis ‘moeder’ Corrie en haar man Meilon, die aan huis ook een loodgietersbedrijf had. Rechts van Zeelust het oude pand waar ooit M.S Langeveld zijn groenten- en fruithandel had. ‘M.S’ was bekend door zijn opvallende reclameberichten in de Texelse Courant, zoals ‘Nu Volop Pruimen,Zakken meenemen’. Op de achtergrond Pension ’t Vogelhuis’ van de familie van der Vis. De op de kaart zichtbare auto’s zouden op een nostalgische autoshow zeker niet misstaan!

Collectie Ed VermeulenCollectie Ed Vermeulen

Foto: collectie Ed Vermeulen

Een charmante en vooral ook vrolijke foto gemaakt op 25 juni 1949 van het echtpaar Joke en Bill Visser, op het terras van hun bedrijf ‘Het Witte Huis’. Sinds 1948 werd het bedrijf, na overname van de familie Hillenius, door hen zelfstandig geëxploiteerd. Op het vergunningenbordje aan de muur de naam van de vorige eigenaar: Joh.Hillenius. Op het origineel van deze foto staat geschreven…’Toen het nog voorseizoen was en nog even tijd voor een foto’.

Foto: collectie Ed VermeulenFoto: collectie Ed Vermeulen

Foto: mevrouw Koeman, collectie Ed Vermeulen

Zandkastelenbouwers op het strand van De Koog. Een foto uit 1948. Rechts, met schep, de schrijver van het verhaal, Eddy Vermeulen, links vakantievriend Piet Koeman. Op de achtergrond is duidelijk de waterkering van de bunker, Paal 20, te zien. De bunker zelf zit nog tegen de duinen ‘aangeplakt’. Helaas niet te zien op deze foto de toen nog bestaande betonnen dam.

Foto: mevrouw Koeman, collectie Ed VermeulenFoto: mevrouw Koeman, collectie Ed Vermeulen

Tekening: collectie J. van Tongeren.

De ingang van de bunker, zoals aangegeven op de oorspronkelijke Duitse bouwtekening. Naar links, naar rechts en je was binnen! Het geschut is ingetekend en was bedoeld om vanuit de bunker het strand in Noord Westelijke richting vrij te houden van eventuele vijanden. Dit moet het geschut geweest zijn dat ik in 1947, heb gezien. Een vroegere speelkameraad uit De Koog herinnerde zich dat er beweging zat in het geschut. Naar links en rechts, omhoog en omlaag. Leuk speelgoed! Ook werden in die tijd met een zekere regelmaat nog stukken ammunitie gevonden op het strand en in de duinen. Spannende tijden!

Tekening: collectie J. van Tongeren.Tekening: collectie J. van Tongeren.

Foto: collectie Historische Vereniging Texel

Met dit fraaie voertuig werd o.a de Hero Perl vanaf groothandel CV ETA in Den Burg vanaf het adres Witte Kruislaan naar het strand vervoerd. Boven op het duin werd geparkeerd en vervolgens werden de kratten per steekwagen naar de bunker gereden. Ploeteren door het mulle zand, zwaar werk!

Foto: collectie Historische Vereniging TexelFoto: collectie Historische Vereniging Texel

Collectie Ed Vermeulen

Badweg De Koog, fotokaart uit de begin vijftiger jaren van de vorige eeuw. Verhard maar nog zonder aparte voetgangerspaden. Badgasten en ‘automobielen’ maken nog gezamenlijk gebruik van deze unieke weg door de duinen. Links zien we het oude boothuis van de Noord-en Zuid-Hollandsche Redding Maatschappij (De Noord), nu KNRM , ooit gebouwd op het hoge gedeelte van het strand. Dit gebouw werd aan het eind van de Tweede Wereldoorlog tijdens de Georgische opstand zwaar beschadigd. Na de oorlog werd de schade hersteld. Weer later werd het boothuis afgebroken om plaats te maken voor ondermeer de bouw van het kantoor van Camping Kogerstrand. Houdt dit plaatje in gedachten bij uw eerstvolgende wandeling over de Badweg!

Collectie Ed VermeulenCollectie Ed Vermeulen

Collectie Ed Vermeulen

Beeld van de Badweg, De Koog in de jaren na 1960, inmiddels voorzien van een breed trottoir voor voetgangers. Blikvangers aan het eind zijn rechts paviljoen Noordzee en links De Buteriggel, in 1958 gebouwd door de actieve ondernemer Joop Jellema. In De Buteriggel traden landelijk bekende artiesten op zoals het Cocktail Trio. Er werden dansavonden georganiseerd. Nette kleding en voor heren stropdas verplicht! In 1965 deed Jellema van zich spreken door geuniformeerde militairen niet toe te laten. Auto’s hadden nog echte royale kofferbakken. Dat waren nog eens tijden!

Collectie Ed VermeulenCollectie Ed Vermeulen

Collectie Ed Vermeulen

De laatste kluft en daarna, aan het eind van de Badweg, de Noordzee! Foto uit de beginjaren vijftig van de vorige eeuw. Het uitzicht is nog puur en niet verstoord door reclameborden, richtingaanwijzers en dergelijke. Wel zijn de duinen onder het motto ‘Duinen belopen, zeewering slopen!’ afgeschermd met prikkeldraad (Stacheldraht). Je hoort de zee en voelt de wind waaien om je hoofd. Op dit punt moet een belangrijke keuze gemaakt worden…Noorderbad of Zuiderbad.

Collectie Ed VermeulenCollectie Ed Vermeulen

Collectie Ed Vermeulen

Een van weinige bekende foto’s waarop de restanten van de betonnen dam, in de oorlogsjaren gebouwd door de Duitse bouwmaatschappij Organisation Todt te zien is. De bunker (van Ome Kees) moet nog los komen van de duinen. Badbedrijf Noorderbad van Jan Maas is in vol bedrijf. Foto gemaakt rond 1950 of zelfs iets daarvoor.

Collectie Ed VermeulenCollectie Ed Vermeulen

Collectie Ed Vermeulen

Een zonnige en drukke dag op het Noorderbad. Er waait een stevige bries. Er wordt in zee gezwommen. De jeep van badman Jan Maas is duidelijk zichtbaar.

Collectie Ed VermeulenCollectie Ed Vermeulen

Foto: Collectie Maarten Stoepker

Ook ten zuiden van de Badweg stond een bunker. Deze was in de naoorlogse jaren al snel in gebruik genomen als Snelbuffet. De Texelse Courant schreef hierover: ‘Een vindingrijke ondernemer heeft op het strand bij De Koog in een voormalige Duitse bunker een snelbuffet ingericht’. De bunker bij het Noorderbad was toen nog niet losgekomen van de duinen. De exploitatie van snelbuffet De Bunker was in handen van Piet Daalder, de badman van het Zuiderbad. De verkoop werd gedaan door Johan Bügel en zijn echtgenote. Op het reclamebord lezen we dat er ondermeer ´Patattes Frittes, Coca Cola, Chocolade en Limonade´ verkrijgbaar waren. Deze bunker was spiegelbeeldig gebouwd t.o.v die van het Noorderbad. De Duitse soldaten die de bunker in de oorlogsjaren bemanden werden dan ook geacht het strand en de zee in Zuid-Westelijke richting in de gaten te houden. Een hoogtepunt uit mijn persoonlijke herinneringen is de verkoop van kauwgum met foto´s van filmsterren, zoals Roy Rogers en Gene Autry. Soms mocht ik van de heer Bügel zelfs een plaatje ruilen, onder de belofte dit niet verder te vertellen.

Foto: Collectie Maarten StoepkerFoto: Collectie Maarten Stoepker

Collectie Ed Vermeulen

Vanaf het eind van de Badweg kijken we op het Zuiderbad van badman Piet Daalder. Deze foto is gemaakt in de vroege zestiger jaren van de vorige eeuw. Snelbuffet De Bunker is goed te zien. De afzender van de kaart schrijft: ‘Wij zijn veilig gearriveerd en het weer gaat nog wel’

Collectie Ed VermeulenCollectie Ed Vermeulen

Foto: Bunkers strandslag De Koog paal 20

Beide foto’s komen uit de 8e druk van het het boek ‘Tragedie op Texel’, geschreven door A.J. van de Vlis. In dit boek, waarvan de 1e druk reeds in 1945 is verschenen, ooggetuigenverslagen van de Georgische opstand tegen de Duitsers in de periode 6 tot 26 april 1945. Op de foto’s zien we (boven) de bunker gelegen aan de zuidkant van het strandslag en (onder) die van de noordzijde. Vanuit de noordbunker verkocht Ome Kees zijn versnaperingen. We zien de ingang en kunnen met enige moeite de teksten ‘Ingang om de hoek’ en ‘Koffie is klaar’ lezen. Beide teksten zijn niet correct, de ingang is niet om de hoek, wel was daar het uitgiftepunt, en de koffie zal zeker niet klaar geweest zijn op deze stormachtige dag. De foto waarvan de maker onbekend is, is waarschijnlijk in de herfst van 1953 gemaakt. De Koger jeugd speelt op de restanten van de reeds gesloopte betonnen dam.

Foto: Bunkers strandslag De Koog paal 20Foto: Bunkers strandslag De Koog paal 20

Foto: Ed Vermeulen

Mijn lief Marty poseert op de jeep van Jan Maas. De foto is gemaakt op een mooie dag in de zomer van 1963. In de doorkijk tussen Marty en haar badtas kijkt mevrouw Gertrud Maas (Frau Maas) belangstellend toe.

Foto: Ed VermeulenFoto: Ed Vermeulen

Foto: Marty Vermeulen

Een vrolijke foto van ‘baas’ Ome Kees en zijn voormalige ‘koffiejongen’ Ed Vermeulen, gemaakt in de zomer van 1963. De prachtige Duitse herder Walco is de hond van mijn oom ”Bill’ Visser. Je kon Walco geen groter plezier doen dan door hem mee te nemen naar het strand, waar hij door zijn uitgelaten gedrag snel de schrik was veel badgasten. Nu min of meer precies vijftig jaar geleden!

Foto: Marty VermeulenFoto: Marty Vermeulen

Foto: Ed Vermeulen

Zomer 1963. Marty op de jeep van Jan Maas, rechts op foto met zijn karakteristieke loop. Prachtkerel!

Foto: Ed VermeulenFoto: Ed Vermeulen

Collectie mevrouw Daalder-Fetter

Deze fraaie foto van Ome Kees, met trendy bril en corsage, samen met zijn Texelse achternicht is gemaakt tijdens een familiefeest in het jaar 1964. Mooi detail: er werd een goede sigaar gepresenteerd. Bij de foto de mededeling dat Ome Kees eigenlijk Ybele heette.Hoe is het mogelijk! Hoe het ook zij, voor mij is en blijft hij Ome Kees.

Collectie mevrouw Daalder-FetterCollectie mevrouw Daalder-Fetter

Collectie Ed Vermeulen

Deze vanuit de lucht gemaakte kleurenfoto dateert van voor 1986. Goed te zien is waar Dorpsstraat en Badweg elkaar ontmoeten. We herkennen allerlei markante punten, links van het midden Discotheek De Toekomst met daarnaast rechts nachtbar ’t Galjoen. Rechts van het midden Motel Texel en uiterst rechts Hotel De Branding. Links onder de trampoline-tuin aan de Nikadel. Het stratenpatroon is nagenoeg onveranderd, de invulling van de bebouwing zal voor velen nieuw zijn. Onveranderd is en blijft…in de verte de Noordzee!

Collectie Ed VermeulenCollectie Ed Vermeulen

Naschrift

Het verhaal ’De Bunker, Paal 20 De Koog, Texel’  is de herziene versie van het verhaal ’Ome Kees, een herinnering’  geplaatst in het prachtige blad van de Historische Vereniging Texel no. 103, juni 2012.  Met dank aan: Monica Maas, Texel Cor Kuip, Texel Jan van Tongeren, Den Helder Bron: Archief Texelse Courant

Dit verhaal maakt deel uit van de campagne Werelderfgoed.
Klik hier om terug te gaan naar het thema De Waddenzee.

Publicatiedatum: 25/06/2013

Aanvullingen

Vul deze informatie aan of geef een reactie.

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vereiste velden zijn gemarkeerd met *. Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.