3 min

Vanaf de jaren vijftig is deze kleinschaligheid geleidelijk uit de Schermer verdwenen. Aan nostalgie hebben zij echter geen boodschap. De mannen zien de charme niet van hun oorspronkelijke koeienstal. “Die oude boel is maar bewerkelijk”, brommen ze. “En elke ochtend moeten er negen kruiwagens met mest de stal uit en elke avond nog eens zes, mét de hand!”

Afra, Rinus en Theo Mul voor hun boerderij aan de Noordervaart (Schermer). Beeld: Johan Witteman.

Alles heeft zijn tijd

5.15 uur Het ritme van hun dag is nog precies zoals in de tijd van hun ouders. Zo gaat dat hun hele leven al. Rinus en Theo staan om kwart over vijf ’s morgens op. Ze beginnen met het voeren en het melken van hun twaalf koeien. Ieder melkt zijn vaste koppeltje van zes.

7.30 uur Ze gaan naar binnen waar hun zus intussen het brood heeft klaargemaakt. Na het ontbijt maakt Rinus een ronde langs de schapen. Theo doet allerlei klussen, want op het boerenerf is altijd wat te doen. Deze taakverdeling is ooit zo gegroeid en altijd zo gebleven.

Afra heeft haar handen vol aan het huishouden. Het gaat haar ondanks haar leeftijd prima af.

11.30 uur Afra heeft het warme eten klaar. Na het middageten doet ze het nodige werk binnenshuis, ook de boekhouding en de administratie van de beesten behoren tot haar taken, terwijl de mannen ‘achter’ aan het werk zijn. Regelmatig komen familieleden of bekenden langs ‘om een koppie’ en dan wordt het werk graag even gelaten voor wat het is.

16.00 uur Rinus haalt de koeien uit het land en Theo begint met voeren. Terwijl hun koeien eten, staan voor hen om klokslag kwart voor vijf de broodjes klaar op de keukentafel.

18.00 uur Als de koeien gemolken zijn en de mest eruit is, kan rond zes uur de avond beginnen. Die wordt doorgebracht met het lezen van de krant, het doorpraten van de nieuwtjes en tv-kijken.

21.30 uur Bedtijd

Tussen de middag: warm eten. Beeld: Johan Witteman.

Te veel klompen voor de deur

Van trouwen is het niet gekomen. De helft van de twaalf kinderen is wel getrouwd, de andere helft niet. Zo gaat dat. Er was toen geen toekomst in het boerenbedrijf en er was in die tijd geen meter land te koop. Je was dus geen beste partij en had niet veel kans met zoveel broers en zussen. “Er stonden te veel klompen voor de deur.”

Geen moderniteiten

“Die grote bedrijven komen steeds verder van de natuur af te staan. Daar krijg je kwetsbare koeien van. Die ontwikkelingen stop je niet, maar voor ons is dat de grens. Wij gaan er niet in mee.” Met de toekomst houden ‘de Mullen’ zich niet bezig.” De afspraak is dat de koeien direct weggaan zodra een van ons niet meer kan werken. Maar daar is nog geen sprake van. Zolang het gaat, gaat het.”

Auteur: Tanja Schermerhorn / Redactie Oneindig Noord-Holland.

Dit is een bewerkte tekst uit ‘Hier kan ik ademen, portretten uit de Schermer’, tekst: Tanja Schermerhorn, fotografie Johan Witteman, uitgeverij St. Noord-Holland, 2008.

Publicatiedatum: 15/03/2011