De ‘vergeten’ schrijfsters van de 19de eeuw

Er komen maar weinig schrijfsters voor in de klassieke Nederlandse canon. Terwijl er in de 19de eeuw wel degelijk vrouwen waren die schreven én publiceerden. Wat dreef hen tot dit, in die tijd voor vrouwen nogal ondankbare, beroep? Lees en bekijk de unieke en verrassende online expositie van Literatuurmuseum.nl.

Schrijfster zijn in de 19de eeuw: ‘Omdat ik iets te zeggen had’

In 2002 hield de Digitale Bibliotheek der Nederlandse Letteren (DBNL) een enquête: men wilde weten welke Nederlandse auteurs door de kenners werden beschouwd als ‘klassiek’ of ‘behorend tot de canon’. Op de lijsten komen weinig vrouwen voor, en van voor de negentiende eeuw komen er zelfs géén vrouwen voor – afgezien van Betje Wolff en Aagje Deken (overleden in 1804) en van Ina Boudier-Bakker (geboren in 1875). Als we denken aan beroemde buitenlandse tijdgenoten als Jane Austen, George Sand en Harriet Beecher Stowe, vermoeden we al dat dit niet kan kloppen.

Elisabeth ‘Betje’ Wolff-Bekker. Beeld: Literatuurmuseum.

Reden genoeg dus om deze eeuw (waarin volgens recent onderzoek minstens 400 Nederlandse vrouwen schreven en publiceerden) eens nader te bekijken: wat is hier aan de hand? We nemen daarbij de eeuw enigszins ruim: hoe verliepen de ontwikkelingen die leidden van de publicaties van Wolff en Deken naar die van Boudier-Bakker en haar generatiegenoten?