Cocaïne werd al aan het einde van de negentiende eeuw als medische uitvinding geïntroduceerd in Europa. Artsen als Sigmund Freud en de Nederlandse W. Coert zagen toentertijd nog een medicijn tegen ‘morfinisme’ (de wijdverspreide verslaving aan morfine) in het nieuwe cocaïne. Al snel bleek echter dat cocaïne ook verslavend was en nog destructievere effecten kende dan morfine. In 1900 werd in Amsterdam de Nederlandsche Cocaïnefabriek (NCF) geopend, die zich richtte op het verwerken van ‘javacoca’ tot cocaïne. De cocaïne van de NCF werd geproduceerd voor het legale, medische circuit.

Ondanks de verslavende effecten ontstond er in het wilde uitgaansleven van de jaren twintig een ware cocaïnerage onder jongeren uit de hogere klassen. Het was de tijd van de ‘zedeloze’ jazzmuziek. Uitgaansgelegenheden als de bioscoop, het cabaret en het (muziek)café schoten als paddenstoelen uit de grond. Feestgangers gebruikten vooral cocaïne afkomstig uit de illegale smokkelhandel. Illegale cocaïne werd uit Duitsland ingevoerd in het zuiden en oosten van Nederland, waar het verkocht werd of verder verhandeld naar landen als Frankrijk, België en Engeland.

Waar de NCF rond 1910 nog de grootste cocaïneproducent ter wereld was, raakte Nederland in de decennia die volgden langzaam haar koploperspositie kwijt. De NCF produceerde in 1926 nog zo’n 1025 kilo cocaïne, in 1928 was dit al teruggelopen tot 668 kilo. Die hele tijd werd er beweerd dat de cocaïneproductie slechts een medisch doeleinde diende, maar uit de daling van de cocaïneproductie na 1928 door toegenomen regels omtrent het recreatieve gebruik, bleek dat een groot aandeel toch ter vermaak moet zijn geconsumeerd.