Om zeven uur ’s ochtends reden drie bulldozertanks vanuit de Constantijn Huygensstraat de ‘Vondelvrijstaat’ binnen. Als reactie ging de menigte krakers en sympathisanten, zo’n tweehonderd man, op de grond zitten. De tanks hadden echter een behoorlijke snelheid. De bestuurders hadden de opdracht gekregen niet te stoppen. De meeste mensen sprongen aan de kant, maar er bleven ook een paar zitten. Frans de Wit was een van de krakers die bovenop de tanks klommen. “De commandant van het peloton sommeerde mij eraf te komen en dreigde met een wapenstok maar ik had een stoelpoot [in mijn hand], dus ik deed alsof ik terug ging slaan en toen gaf ie bevel om de linie te openen en vervolgens is dat ding op de barricades ingereden. (…) We konden niet van die tank af zo lang dat ding vooruit reed. Pas toen de tank na de eerste botsing achteruit reed, konden wij eraf springen. En dat was nodig ook want anders kon de rest geen stenen gooien naar die tank.”