Nieuw oorlogsmonument in Bloemendaal

Op 16 april 1945 werd een vergissingsbombardement uitgevoerd op en rond de Duinwijckweg in Bloemendaal waarbij negen mensen omkwamen. Ter nagedachtenis aan deze slachtoffers is precies 80 jaar later, op 16 april 2025, een monument onthuld in het Simon de Heerplantsoen door de burgemeester van Bloemendaal Michel Rog.

2 min

Het monument bestaat uit een bronzen plastiek op een hardstenen sokkel bij een appelboom. Het is ontworpen door Liz van Baak. Het symboliseert liefde, hoop en troost. Het initiatiefcomité hoopt dat het een plek van reflectie zal zijn.

Het initiatiefcomité bestaat uit Lisa van de Bunt, Esther Jansen, Liz van Baak, George ten Hoope en Frank Verveld. Lisa maakte het bombardement mee toen hij drie jaar oud was. Zijn zusje kwam om. Esther is achterkleindochter van kunstschilder Simon de Heer, wiens zwangere dochter omkwam, en voorzitter van de Stichting Simon de Heer. Deze stichting organiseert ter gelegenheid van de onthulling de tentoonstelling ‘Lief en Leed’ op doeken in het plantsoen. Kunstenares Liz woonde lang op de Duinwijckweg. George is voorzitter van de Stichting Oorlogshistorie Bloemendaal. Frank is voorzitter van de Stichting Ons Bloemendaal.

De Stichting Ons Bloemendaal heeft het monument financieel mogelijk gemaakt mede dankzij een subsidie van de gemeente Bloemendaal.

Een colonne Duitse militairen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Bloemendaal, 1943. Beeldcollectie van de gemeente Haarlem, Noord-Hollands Archief.

‘Omdat degenen die wij los moesten laten, ons nog steeds vasthouden’

Liz van Baak over de gedachte achter het monument: ‘Ik heb getracht om het ‘zware’ gegeven van oorlogsmonument te verlichten en het een breder spectrum mee te geven. Ik hoop intens dat vele mensen in het aanschouwen van dit bescheiden monumentje ook een beetje hoop en troost zullen vinden; immers ieder van ons heeft wel eens een groot verlies van een dierbare geleden en ik hoop dat dit vredige plantsoentje een plekje voor reflectie en troost dan wel bezinning zal zijn.’

Over het reliëfje/plaquette: ‘We zien een figuurtje geplaatst in een vredige omgeving met wuivend gras waarin omhoog reikende bloemen maar ook naar haar reikende handjes waar zij zich naar wendt… De appelboom werd in vroeger dagen naast een huis geplant ter bescherming maar symboliseert ook liefde, vertrouwen en dankbaarheid.’

‘De tekstregel luidt als volgt: “Omdat degenen die wij los moesten laten, ons nog steeds vasthouden”. Dit is te vertalen in: onze overleden dierbaren blijven nog steeds in onze gedachten en voor sommigen onder ons leven zij nog voort in ons doen en denken van nu. Maar het is ook een figuurtje in balans, in balans met haar omgeving en in haar zijn. In de natuur kan men zijn balans terugvinden. Dit is een gegeven dat in deze roerige tijd voor velen helaas behoorlijk is zoekgeraakt.’