Op zestienjarige leeftijd volgde Jacoba van Beieren haar vader, Willem VI, op als gravin van Holland, Zeeland en Henegouwen. Haar oom, de Luikse bisschop Jan van Beieren, was echter ook geïnteresseerd in de troon. Hij werd hierin gesteund door de Duitse keizer. Zo laaiden de Hoekse en Kabeljauwse Twisten in alle hevigheid op. Jan van Beieren overleed vervolgens in 1425 en werd opgevolgd door hertog Filips van Bourgondië. Met hem wist Jacoba van Beieren uiteindelijk vrede te sluiten. De Zoen van Delft (zoen betekent hier verzoening) maakte op 3 juli 1428 een einde aan deze bijna honderd jaar durende twist, met een vredesverdrag tussen Jacoba van Beieren, gesteund door de Hoeken, en hertog Filips van Bourgondië met zijn Kabeljauwse aanhang. Bepaald werd dat Jacoba de titel van gravin van Holland mocht blijven dragen, maar dat Filips als ruwaard de daadwerkelijke macht over Holland, Zeeland en Henegouwen kreeg. Ook werd hij tot de officiële opvolger van Jacoba benoemd. In 1436, niet lang na haar laatste huwelijk met Frank van Borssele, werd Jacoba ziek. Ze bracht haar ziekbed door op Slot Teylingen, waarna ze op 9 oktober van dat jaar aan tuberculose overleed.

Beeld: Jacoba van Beieren, geschilderd na ca. 1480. Collectie Rijksmuseum Amsterdam.