De in Amsterdam geboren feministe wordt over het algemeen als zeer fanatiek en radicaal gezien. Een van haar bijnamen was dan ook ‘IJzeren Mina’. Het groepje vrouwen dat in september 1969 bij elkaar kwam in de voorbereiding van de tweede feministische golf, vonden IJzeren Mina ‘te geharnast’ klinken en kozen voor ‘Dolle Mina’ als naam voor hun actiegroep.

In de jaren 1880 kwam Wilhelmina in aanraking met het socialisme en woonde ze onder andere vergaderingen bij van de Sociaal-Democratische Bond (SDB). Ze bracht haar overtuigingen in praktijk door voor socialistische bladen te schrijven, waarin haar voornaamste drijfveren, vrouwenemancipatie en gelijke rechten voor vrouwen, naar buiten kwamen.

Wilhelmina werd voorzitter van de Vrije Vrouwenvereeniging en trok door het land om vrouwen te motiveren op te komen voor hun rechten. In 1893 ontstond vanuit deze beweging de Vereeniging voor Vrouwenkiesrecht. Volgens de feministe moesten vrouwen niet alleen via de politieke weg rechten verkrijgen, maar moesten vrouwen vooral meer inzicht krijgen in hun eigen situatie. Om dit te bereiken, richtte ze in 1893 het vrouwenblad ‘Evolutie’ op met haar rechterhand Dora Haver, waarin ze zich fel uitdrukte. Ze bleef zich tot haar dood in 1925 inzetten voor de rechten van vrouwen. In 1939 werd ter ere van haar verdiensten voor de positie van vrouwen het monument ‘De vrouw als vrije mens’ onthuld in Amsterdam.