3 min

Op de vlucht

In 2000 besloten de ouders van Laila* met hun vijf kinderen het land te ontvluchten. In Afghanistan hadden de ouders beiden gestudeerd en een goede baan als leraar. Maar nu hun vrijheid steeds verder werd ingeperkt en die van vrouwen compleet was verdwenen, was er voor het gezin geen toekomst meer. Laila was acht jaar toen de zware tocht begon. Ze reisden per auto, voet en boot. Ze werden door mensensmokkelaars vervoerd en uiteindelijk na een overtocht op een vreemd bebost terrein in de steek gelaten. ‘Die kant op’, had een van de smokkelaars geroepen voordat hij snel vertrok. Laila en haar gezin zijn gaan lopen tot de kinderen niet meer konden en kropen toen midden in het bos bij elkaar om te overnachten.

Onbekende fotograaf, Band-e Amir in Bamyan Province is Afghanistan’s first national park (2011). Beeld: Central Intelligence Agency.

Langedijk

Na een tocht van drie maanden kwam het gezin van Laila aan in Nederland. ‘Het zag er schoon uit en de mensen waren erg vriendelijk tegen ons’, herinnert ze zich. Ze werden in een AZC geplaatst, waar ze twee kleine ruimtes bewoonden. Laila deelde een kamer met haar ouders en broertje. De kinderen gingen op het AZC-terrein naar school, maar in gedachten was iedereen dagelijks bezig met een mogelijke uitzetting. In totaal verbleef het gezin vier jaar lang in verschillende AZC’s die verspreid lagen over het hele land.

Al die jaren leefden Laila en haar gezin in onzekerheid, maar in maart 2004 kregen ze eindelijk te horen dat ze mochten blijven. Laila was ondertussen twaalf jaar en kon eindelijk over haar toekomst na gaan denken. Al die tijd had ze gedroomd van een carrière als advocaat, maar nu kon ze er ook daadwerkelijk aan gaan werken. Het gezin kwam in Langedijk te wonen en Laila ging voor het eerst naar een openbare school. Op school stroomde ze door haar leeftijd in groep 8 in en na even wennen voelde ze zich er thuis. Laila deed heel erg haar best, want ze had grootse ambities en een havodiploma was daar het begin van.

Kabul na de verovering door de taliban. Onbekende fotograaf, A view of Kabul as documented by Revolutionary Association of the Women of Afghanistan (1993). Beeld: RAWA via WikiCommons.

Een toekomst

Laila werkte hard om haar doel te bereiken, maar wist de opgelopen achterstand niet in te halen. In samenspraak besloten de leraren haar terug te plaatsen naar groep 7. Ze moest veel inhalen, maar twee jaar later lukte het: ze kreeg havo/vmbo-advies. Laila begon aan de havo en zette zo de volgende stap naar haar droomstudie. In juli 2013 haalde ze haar havodiploma en begon met hbo-Rechten, de studie waar ze al die tijd al van had gedroomd. ‘De gedachte dat ik in Nederland de kans heb om überhaupt een beroep te kunnen uitoefenen motiveerde mij.’ Laat de toekomst maar komen.

Voor Laila kwamen mensen al naar Nederland voor vrijheid en veiligheid Koen Suyk/ANP, Asielzoekers wachten op hun beurt om ingeschreven te worden in het opvangcentrum (1993). Beeld: ANP Archief.

*De naam Laila is wegens privacyredenen gefingeerd.

Publicatiedatum: 23/02/2017