3 min

Vraggie’s voor brood op de plank

Mijn vader was een avontuurlijk mens; niet alleen door zijn karakter, maar ook door de economische situatie waarin Den Helder na de oorlog verkeerde. Alles, zowel leuk als niet leuk, werd aangepakt om voor het gezin een boterham op de plank te hebben. Bij dat “alles” hoorde ook een periode waarin hij als taxichauffeur zijn ‘vraggie’s’ naar de Texelse boot bracht. Op een goede dag flitst er een briljant idee door zijn hoofd; de Teso had in die tijd slechts een klein aantal afvaarten per dag, wat vaak resulteerde in een groot aantal wachtenden en hij zag … ‘handel!’

Veerdienst Teso. Inventarisnummer: NL-HlmNHA_162_2613_0406. Vervaardiger: Jan de Waal. Beeld: Noord-Hollands Archief, collectie Provinciale Atlas

Het Peperhuisje

Hij fantaseerde over broodjes, pennywafels, gevulde koeken, flesjes Joy en Chocomel. Hij zag ansichtkaarten en zelfs souvenirtjes van Den Helder (fietsvlaggetjes, klompjes met een zeiltje als schemerlamp of sleutelhangers) die hij vanuit een kiosk zou kunnen verkopen.

Met bevriende handige jongens bouwde hij in een loods van de Firma Gomes (groothandel in vis en op een steenworp afstand van het huidige Peperhuisje van de Koninklijke Marine) een kiosk van drie bij drie meter en ‘het Peperhuisje’ was geboren en daarmee ‘de handel’.

Jong hout

De kiosk was al rap te klein en met diezelfde handige jongens bouwde Piet Quast, want daar gaat dit verhaal over, er in de nachtelijke uren – illegaal – gewoon een stuk aan. Een ambtenaar van Openbare Werken viel dat op een zonnige ochtend op, stapte van zijn fiets en vroeg mijn vader wat hier aan de hand was: “Deze kiosk was vorige week nog een stuk kleiner en hij is nu zeker groter; wij hebben daar geen vergunning voor afgegeven dus hoe verklaart u dat Mijnheer Quast?” Mijn vader: “Ja, ik was ook zéér verrast, maar ik heb destijds jong hout gebruikt en zoals u ziet, groeit dat gewoon door … ” De ambtenaar zou weer op zijn fiets zijn vertrokken …

Veerhuis Lands End

In vlammen

Dat jong en oud hout ook goed kon branden werd duidelijk in de nacht van 23 maart 1956. Een zwarte nacht en een zwarte ochtend; resultaat van een kort vreugdemoment van een pyromaan, die in diezelfde periode Den Helder in zijn greep had (ook het kaaspakhuis van Fa. Dekker en de groenteveiling gingen in vlammen op).Piet Quast echter liet zich niet uit het veld slaan en begon opnieuw met bouwen. Voor de overbruggingsperiode bood collega-vriend Gerrit Minkema spontaan zijn strandpaviljoen aan (dat stond zomers op het strand bij Duinoord en ’s winters in de opslag), zodat zakendoen gewoon doorgang kon vinden.

Het uiteindelijke resultaat van noeste arbeid daar op het puntje van ons mooie Nieuwediep is vandaag de dag één van de trotse horecagelegenheden van Den Helder: het ‘Veerhuis Lands End’.

Dit verhaal is niet onbekend, maar ik vond dat het in dit verhalenpaviljoen niet mocht ontbreken! Het is een collectieve herinnering, want veel mensen kennen nog het knusse, kneuterige “oude Lands End” en voor mij persoonlijk is het een herinnering aan een heerlijke jeugd, bij het water, overigens zónder vriendjes en vriendinnetjes, want er woonde niemand …

Auteur: Carla Quast

Publicatiedatum: 22/12/2010